H πιο επίκαιρη των νέων ταινιών και με σαφή πολιτικό προσανατολισμό. Ο Μεξικανός δημιουργός του «Μετά τη Λουτσία» και της «Κόρης της Απρίλ» (ταινιών που έχουν άμεση σχέση με μεγάλα προβλήματα που ζώνουν την χώρα του), αυτή την φορά μας μεταφέρει σε μια εποχή που χωρίς να ορίζεται με ακρίβεια, δηλώνει λίγο μετά το σήμερα. Αρχικώς η ιστορία μας εισάγει στην διαδικασία ενός γάμου της ελίτ κοινωνίας (προφανώς του Μεξικού – αν και η χώρα δεν ονομάζεται) και στην συνέχεια μετατρέπεται σε έναν επίγειο εφιάλτη · βρισκόμαστε στην διεξαγωγή μιας βίαιης εξέγερσης με τον στρατό να κάνει ότι θέλει, τόσο στους πλούσιους όσο και στους φτωχούς πολίτες.

«Οσο πιο πολλή υπομονή κάνουμε τόσο πιο πολλά θα πάρουμε» είναι το άτυπο σύνθημα των στρατιωτικών που εκβιάζουν και με απροκάλυπτο τρόπο αρνούνται να τηρήσουν τις συμφωνίες εκτελώντας με άνεση τους ομήρους. Με μια αξιοθαύμαστη κινηματογραφική ενέργεια, ο Φράνκο αποτυπώνει στην οθόνη μια κατάσταση πλήρους χάους στην οποία η ίδια η ζωή μοιάζει με είδος πολυτελείας. Η «νέα τάξη» που δηλώνει ο τίτλος είναι μια κοινωνία χωρίς έλεος, χωρίς οίκτο, χωρίς καμία απολύτως αίσθηση του δικαίου.

Οι άρτια στημένες σκηνές της ταινίας (σε νοσοκομεία, σε βίλες, σε χαμόσπιτα, σε φυλακές και φυσικά στους δρόμους) είναι από τρομαχτικές ως ανυπόφορες ενώ το πνεύμα της πλήρως τρομακτικό, καθώς αντιλαμβανόμαστε ότι τα όσα βλέπουμε στην οθόνη ,μπορούν όντως να συμβούν στην πραγματικότητα με δεδομένο ότι σε πολλές περιοχές του κόσμου οι άνθρωποι έχουν φτάσει στο σημείο βρασμού και είναι πια έτοιμοι – συνειδητά ή όχι – για την έκρηξη. (παίζουν: Ναϊάν Γκονζάλες Νορβίντ, Φερνάντο Κουαούτλε κ.α.)

Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr