Μενού

ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΓΙΑΝΓΚ - Γιάννης Ζουμπουλάκης

Ενδιαφέρον, ως ένα σημείο (προς το τέλος αρχίζει να γίνεται κουραστική και φλύαρη), προκαλεί αυτή η ταινία φαντασίας που μοιάζει με «μελέτη» της σχέση ανθρώπου – ρομπότ, με φόντο ένα (μάλλον) μακρινό και (σίγουρα) ακαθόριστο μέλλον. Ο Γιανγκ του τίτλου (Τζάστιν Χ. Μιν) είναι ένα ευγενές ανδροειδές στις υπηρεσίες μιας τριμελούς οικογένειας τριών διαφορετικών φυλών: λευκός σύζυγος (Κόλιν Φάρελ), μαύρη σύζυγος (Τζόντι Τέρνερ Σμιθ) και ασιάτισσα η μικρή υιοθετημένη κόρη (Μαλέα Εμα Τσάντραβιτζατζα) που σχεδόν φετιχιστικά, λατρεύει  τον Γιανγκ.

1418 2

Οταν όμως ο τελευταίος παθαίνει βλάβη, ο πατέρας προσπαθεί να βρει τρόπους για να τον επιδιορθώσει, μπλέκοντας σε έναν κυκεώνα δυσκολιών, όχι και τόσο μακρινών από τις σημερινές. Καθόλου εύκολη υπόθεση σε μια καθόλου «εύκολη», αλληγορική ιστορία, υψηλής αισθητικής (ο σκηνικός χώρος κλέβει την παράσταση), βάση της οποίας το διήγημα «Saying Goodbye to Yang» από την συλλογή «Children of the New World») του Αλεξάντερ Γουάινσταϊν.

Ο κορεάτης σκηνοθέτης Κογκονάδα, γνωστός και από τα βίντεο ντοκιμαντέρ που έχει φτιάξει πάνω στο έργο μεγάλων δημιουργών του σινεμά (Οζου, Χίτσκοκ, Μπρεσόν, Μπέργκμαν, Γκοντάρ κ.α.) ποτίζει την ιστορία με μια αίσθηση μελαγχολίας στην οποία συντελεί το γεγονός ότι όλοι οι ήρωες μοιάζουν ψυχικά άδειοι, εκτός τελικά από τον ίδιο τον Γιανγκ, το ρομπότ. Το μόνο πρόβλημα η διάρκεια · ένα τέτοιο θέμα δεν θα έπρεπε να είναι σε ταινία μεγαλύτερης διάρκειας από μία ώρα. Δώστε σημασία και στην χρήση της μουσικής του Ασκα Ματσουγίμα: αρχίζει ως techno και στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας θυμίζει χαλαρωτικούς ήχους σε κέντρο μασάζ.

Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr

 

Smart Search Module