Μενού

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ! - Γιάννης Ζουμπουλάκης

Με την υπογραφή του σπουδαίου Ρώσου σκηνοθέτη Αντρέι Κοντσαλόφσκι (αδελφού του Νίκίτα Μιχάλκοφ) στην καλύτερη ίσως στιγμή της καριέρας του, η ταινία «Αγαπητοί σύντροφοι!», μας μεταφέρει στην πόλη Νοβοτσέρκασκ της Σοβιετικής Ενωσης εν έτη 1962, όπου μια εξέγερση εργατών, κατέληξε σε λουτρό αίματος με θύματα άοπλους πολίτες, ανάμεσα στους οποίους και παιδιά. Ο Κοντσαλόφσκι έχει στα χέρια του μια αληθινή, ντροπιαστική τραγωδία η οποία παρέμενε μυστική ως το 1992  και την επαναφέρει στην επικαιρότητα με πραγματικά αξέχαστες εικόνες, χωρίς να μασά τα λόγια του και αντιμετωπίζοντας το θέμα εφ’ όλης της ύλης.

Κεντρικό πρόσωπο είναι μια δημοτική σύμβουλος της πόλης (Γιούλια Βισότσκαγια) νοσταλγός του σταλινικού καθεστώτος, το οποίο έχει αντικατασταθεί από την «αποσταλινοποίηση» της κυβέρνησης του Νικίτα Χρουστσόφ, κάτι που  σύμφωνα με την λογική της συμβούλου έχει επιφέρει το χάος στην Ρωσία. Χάος υπάρχει σίγουρα και ο Κοντσαλόφσκι το επισημαίνει με μικρές «ζωντανές» πινελιές καθημερινότητας στην πόλη: από την επίσκεψη της ηρωίδας σε ένα κομμωτήριο, μέχρι την ανύπαρκτη σχέση με τον πατέρα της (βετεράνο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου) και την «επαναστατημένη» κόρη της.

1415 2

Ο ανθρώπινος παράγοντας είναι πάντα το κλειδί της ενέργειας σε μια ιστορία και η προσπάθεια της δημοτικής συμβούλου να βρει την κόρη της, τα ίχνη της οποίας μετά την επίθεση αγνοούνται, δίνει τον παλμό της ταινίας.  Kαι πάλι όμως οι λεπτομέρειες συναρπάζουν: η «μαύρη» αγορά κάνει πάρτι, τα δημοτικά συμβούλια αναλώνονται σε φλύαρες συσκέψεις που δεν οδηγούν σε αποτέλεσμα, ο  δαίμονας της γραφειοκρατίας μια μόνιμη απειλή και η ψυχρή KGB καραδοκεί με το περίστροφο στο χέρι.  Οσο για την ίδια την επίθεση, εκεί και αν βρίσκεσαι ενώπιον μιας ανομολόγητης  απανθρωπιάς αφού μετά την τραγωδία οι εγκληματίες προσπαθούν να «πνίξουν» το έγκλημα πιέζοντας τους πολίτες να υπογράψουν «δήλωση πλήρους εχεμύθειας απορρήτου» ώστε να μην διαρρεύσει τίποτα στο εξωτερικό.

Σε μια εποχή που η Ρωσία δεν είναι ακριβώς η χώρα με την οποία θα θέλαμε ιδιαίτερες «επαφές», πόσο μάλλον καλλιτεχνικές, αυτή η άκρως πολιτική και θαυμάσια κινηματογραφημένη ταινία, μας υπενθυμίζει παρελθούσες καταστάσεις  οι οποίες προφανώς έπαιξαν ρόλο στην εξέλιξη αυτής της χώρας και στη σημερινή της κατάληξη.

Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr

 

Smart Search Module