Το ατού αυτής της σκληρής γκανγκστερικής περιπέτειας είναι το ότι ο Τζέισον Στέιθαμ επιστρέφει στο πλευρό του Γκάι Ρίτσι με τον οποίο έχει γυρίσει δύο από τις καλύτερες ταινίες του, τις «Δυο καπνισμένες κάννες» και την «Αρπαχτή». Το κρίμα βέβαια είναι ότι εδώ, ο Στέιθαμ δεν κάνει τελικά κάτι διαφορετικό από αυτά που συνηθίζει να κάνει στις περισσότερες άλλες πανομοιότυπες ταινίες του, κάτι που σημαίνει «ο σώζων εαυτόν σωθείτο» για όσους βρεθούν στο διάβα του με δόλιους σκοπούς.
Παίζοντας έναν security τεράστιων χρηματικών μεταφορών, ο Στέιθαμ είναι αμίλητος και εύκολος στο τράβηγμα της σκανδάλης περισσότερο ίσως από κάθε άλλη φορά γιατί εδώ ο στόχος του είναι από την αρχή ξεκάθαρος και εντελώς αδιαπραγμάτευτος.
Από την πλευρά του ο Γκάι Ρίτσι γυρίζοντας αυτό το ριμέικ της γαλλικής περιπέτειας «Η χρηματαποστολή» (Le Convoyeur, 2004) δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το ν’ αναμοχλεύσει το χιλιοειπωμένο θέμα της εκδίκησης σε μια καλογυρισμένη πλην κοινότοπη περιπέτεια, από την οποία λείπει εκείνο το «πικάντικο άγγιγμά» του, το οποίο μια φορά κι έναν καιρό τον είχε βάλει στη λίστα των πιο ιδιαίτερων δημιουργών ταινιών δράσης της Αγγλίας. Και με την εξαίρεση του θηριώδους Χολτ Μακ Αλανι λείπουν επίσης οι «ζουμεροί» β’ ρόλοι, στοιχείο που επίσης διακρίναμε πάντα στις ταινίες του Ρίτσι.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr