Ο Βισκόντι της εμπνευσμένης από το νεορεαλισμό ταινίας, «Η γη τρέμει», δεν βρίσκεται μακριά από την πρώτη αυτή μεγάλου μήκους σκηνοθεσία του Αμερικανομαλτέζου σκηνοθέτη Άλεξ Καμιλέρι. Με αφορμή την ιστορία του Τζέσμαρκ, ενός ψαρά σε ένα μικρό ψαράδικο χωριό της Μάλτας, που προσπαθεί να επιβιώσει ενάντια στις διεφθαρμένη αλιευτική βιομηχανία, προστατευμένη από διάφορους εξοντωτικούς, κατασταλτικούς κανονισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η ταινία παρουσιάζει τον απελπιστικό, χωρίς διέξοδο, αγώνα ενάντια σε μια Ευρώπη που νοιάζεται βασικά για τα συμφέροντα μιας οικονομικής ολιγαρχίας παρά για εκείνα του απλού πολίτη.
Με το πολύχρωμο, ξύλινο μικρό σκαρί του, το «λούτσου», ο Τζέσμαρκ, ένας απλός, παντρεμένος και με νεογέννητο παιδί, ψαράς (με τον πραγματικό ψαρά Τζέσμαρκ Σκικλούνα πέρα για πέρα πειστικό σ’ ένα ρόλο που του χάρισε το βραβείο ερμηνείας στο φεστιβάλ του Σάντανς), συνεχίζει να ψαρεύει για τους ανθρωπους του χωριού του, στην παράδοση της οικογένειας του, με ένα σκαρί κληρονομιά από τον πατέρα και τον παππού ως τον προπάππο του, παρόλο που το ψάρεμα έχει καταντήσει δύσκολος αγώνας, εξαιτίας της συνεχούς παρέμβασης από τις τράτες άπληστων εταιρειών που με μίζες και παράνομα μέσα λυμαίνονται τη ψαραγορά του νησιού. Αγώνας που γίνεται ακόμη πιο δύσκολος μια και ο Τζέσμαρκ δεν έχει μόνο να αντιμετωπίσει προβλήματα με μια βάρκα που αρχίζει να μπάζει νερό αλλά είναι αναγκασμένος, με το πενιχρό ψάρεμα, να βγάλει περισσότερα χρήματα για να καλύψει την ειδική ιατρική φροντίδα που χρειάζεται το άρρωστο παιδί του.
Ο Καμιλέρι εκμεταλλεύεται στο έπακρο το χώρους (τη θάλασσα, το ψάρεμα, την καθημερινή κίνηση στη ψαραγορά), μαζί κι ένα «νεκροταφείο» των πολύχρωμων ξύλινων, «λούτσου» (σε μια από τις καλύτερες σκηνες της ταινίας), όπου στριμώχνονται τα εγκαταλειμμένα, με τα όμορφα, χρωματιστά μάτια, έτοιμα για διάλυση, σκαριά, από ιδιοκτήτες που προτίμησαν να τα αποχωριστούν για τις μικρές αλλά αναγκαίες γι’ αυτούς αποζημιώσεις που τους προσφέρει η Ευρωπαϊκή Ένωση (με τη φωτογραφία του Λέο Λεβέβρ να συλλαμβάνει την απλότητα, το ρεαλισμό αλλά και την ομορφιά τους), για να μεταφέρει, με τον πιο ζωντανό τρόπο τον απελπιστικό αυτό αγώνα των απλών ανθρώπων που υπερασπιζονται ένα παραδοσιακό, υπό εξαφάνιση, τρόπο ψαρέματος ενάντια στον υποτιθέμενο σύγχρονο τρόπο μιας διεφθαρμένης, καπιταλιστικής κοινωνίας που αποκλειστικός στόχος της είναι το χρήμα.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr