Σε μια πρώτη ανταπόκριση μετά τη θέαση της ταινίας, ένα έχω να πω: όποιος έχει επιχειρήσει και θα επιχειρήσει να την αναλύσει, την έχει πατήσει, παίρνοντας τοις μετρητοίς και όχι επί πιστώσει, τις αναφορές της σε πολιτισμικά φαινόμενα του 20ου αιώνα (αναζήτηση του μοντέρνου στην Τέχνη, μανιφέστο νεανικών εξεγέρσεων, ένδοξη γαστρονομία) έτσι όπως καταγράφηκαν σε επιδραστικά περιοδικά ποικίλης ύλης, που κάποια τακτικά τους θέματά, επαναλαμβανόμενα, έγιναν μόδα, κίνημα, μύθος, μυθοπλασία...
Το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να τη δει, να την απολαύσει και μετά να την ξεχάσει, όσο πιο γρήγορα τόσο το καλύτερο, για να μην βασανίζεται περαιτέρω “τι να σημαίνουν όλα αυτά΄” με τις έξυπνες υπο-δηλώσεις της και τις άψογες αισθητικά αναπαραστάσεις της που ζωντανεύουν τυπωμένες σελίδες άλλης εποχής και λειτουργούν αφηγηματικά σαν μεταφορές που επιδίδονται σε ανατροπές των μύθων του αιώνα!
Τουλάχιστον οι νεότερες γενιές θεατών την βλέπουν και γελάνε σε κάποια σημεία και δεν χολοσκάνε στ' άλλα που δεν πιάνουν σε τι αναφέται και “τι ήθελε να πει” και στην αμέσως επόμενη στιγμή πάνε γι' άλλα... παραμύθια!
Σωτήρης Ζήκος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα cinephilia.gr