Σε απομακρυσμένο παραδοσιακό εργοστάσιο οικοδομικών υλικών του Ιράν ο για χρόνια επιστάτης, που αποτελεί τον ενδιάμεσο ανάμεσα στον ιδιοκτήτη του και τους εργάτες, καλείται να πάρει δύσκολες αποφάσεις όταν το αφεντικό του αποφασίζει να βάλει λουκέτο στην επιχείρηση επειδή δεν βγάζει πλέον κέρδος.
Η μεταμόρφωση του ήρωα από πειθήνιο όργανο της εξουσίας σε αφυπνισμένο «επαναστάτη» είναι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο ενός φιλμ με σπάνιο κινηματογραφικό ήθος. Η «Έρημη χώρα» έχει πλούσια φεστιβαλική καριέρα (βραβείο της FIPRESCI στη Βενετία μεταξύ άλλων) χάρη στην ικανότητα του πρωτοεμφανιζόμενου Αχμάντ Μπαχραμί να φέρνει υποδειγματικά ταιριαστά στο ίδιο ασπρόμαυρο πλάνο τη δηκτική παραβολή για τους μηχανισμούς εξουσίας δίπλα σε μια ψυχωμένη αλλά και καταδικασμένη ερωτική ιστορία (ο επιστάτης έχει παράνομη σχέση με μια εργάτρια). Η εικαστική ματιά του Μπαχραμί δεν θυμίζει το τυπικό ιρανικό σινεμά που γνωρίζουμε και περισσότερο διατηρεί συγγένεια με το σινεμά ψυχολογικού ρεαλισμού ενός Μπέλα Ταρ σε μια ιστορία που κορυφώνεται με ένα συγκλονιστικό φινάλε.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athensvoice.gr