O χαρισματικός και φιλόδοξος Στάντον Καρλάιλ γίνεται μέλος ενός περιοδεύοντα θιάσου και κερδίζει την εύνοια της Ζίνα, μέντιουμ, και του συζύγου της, Πιτ. Από εκείνους μαθαίνει «μυστικά και τεχνικές εξαπάτησης» που θα τον φτάσουν στο σημείο να εισχωρήσει στα σαλόνια της πλούσιας ελίτ της Νέας Υόρκης του 1940...
Η ταινία αποτελεί διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος του Γουίλιαμ Λίντσεϊ Γκρέσαμ, γραμμένου το 1946, το οποίο γυρίστηκε σε ταινία και το 1947, από τον Εντμουντ Γκούλντινγκ. Ο Ντελ Τόρο επιλεγεί να «αναμετρηθεί» μαζί του στο σήμερα, περισσότερο ανοίγοντας έναν διάλογο με το μυθιστόρημα παρά διασκευάζοντάς το. Το χαρακτηριστικό γνώρισμα του σκηνοθέτη που μας έχει χαρίσει τα «Η Μορφή του Νερού» και «Ο Λαβύρινθος του Πάνα» είναι ότι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένας «ευφάνταστος παραμυθάς» του κοινωνικού κινηματογράφου.
Σε αυτήν την ταινία, μέσα από τον κόσμο του τσίρκου της δεκαετίας του '40, τον κόσμο των λούμπεν και των κατατρεγμένων, ανοίγει τη βεντάλια με τις κοινωνικές αντιθέσεις που παραμένουν μέχρι σήμερα. Η ταινία αντιστρέφει το αμερικανικό όνειρο και το παρομοιάζει με εφιάλτη, αυτό που πραγματικά είναι, επιχειρώντας μια ευθεία αντιπαράθεση με την Αμερική του σήμερα. Κάτω από αυτό το πρίσμα η αναγνώριση της παρακμής της εκμεταλλευτικής κοινωνίας φωτίζεται περισσότερο, με πιο πλουμιστά χρώματα, και με ακραίες συμπεριφορές και επιδιώξεις από τους ήρωές του.
Η σκηνοθεσία αναδεικνύει τους χαρακτήρες υποδειγματικά και το καστ είναι αξιοζήλευτο (Μπράντλεϊ Κούπερ, Τόνι Κολέτ, Ρούνι Μάρα, Κέιτ Μπλάνσετ). Οσο όμως κι αν προσπάθησε να δώσει την αίγλη των ερμηνευτικών εργαλείων του '40, δεν τα κατάφερε... Η ταινία απέχει από το να χαρακτηριστεί η καλύτερη του Ντελ Τόρο, γιατί δυστυχώς έχει χρονική ανισομέρεια και πολλές λεπτομέρειες και εμμονές που ενδεχομένως θα κουράσουν τον θεατή. Ομως είναι μια ταινία που αξίζει την προσοχή μας και τη συζήτηση των αναγνώσεων που θα προσθέσει ο καθένας μας...
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr