Αν κάποιοι αναμένεται να εκτιμήσουν ιδιαίτερα την ταινία του Οσκαρ Ρέλερ, είναι βέβαια εκείνοι που εκτιμούν και αγαπούν το έργο ενός από τους πιο αξιόλογους Ευρωπαίους σκηνοθέτες που πέρασαν ποτέ από τον κινηματογράφο. Απροσάρμοστος, ασυγκράτητος, «αναρχικός», ναρκομανής, άνθρωπος με τρομερά σεξουαλικά πάθη και εντελώς αυτοκαταστροφικός σαν χαρακτήρας, ο Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ (1945 – 1982) υπήρξε συγχρόνως ένας από τους πιο παραγωγικούς, προσανατολισμένους και συνεπείς στην δουλειά τους καλλιτέχνες του θεάτρου, της τηλεόρασης και του κινηματογράφου, μέσα τα οποία υπηρέτησε ασταμάτητα από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 μέχρι τον θάνατό του.
Χωρίς να συμπεριλάβουμε τις θεατρικές δουλειές του, από το 1969 με το «Η αγάπη είναι πιο κρύα από τον θάνατο», μέχρι την χρονιά του θανάτου του, ο Φασμπίντερ σκηνοθέτησε 41 ταινίες, τηλεταινίες και σειρές, ανάμεσα στις οποίες και την επική μίνι σειρά «Βερολίνο Αλεξάντερπλατς» που ανήκει στα σημαντικότερα τηλεοπτικά έργα που έχουν γυριστεί ποτέ στην γερμανική (και ίσως όχι μόνο) τηλεόραση. Και τι ταινίες! Εκτός άλλων διακρίνονται από μια απίστευτη θεματική ποικιλία – αρκεί να σκεφτεί πόσο διαφορετικές μεταξύ τους: ανάμεσά τους οι «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ», «Ο έμπορος των τεσσάρων εποχών», «Ο Ελληνας γείτονας», «Εφι Μπριστ», «Λιλί Μαρλέν» και «Η χρονιά με τα 13 φεγγάρια».
Λαμβανομένων υπόψη των παθών και της θυελλώδους ζωής του, είναι πραγματικά άθλος που ο Φασμπίντερ κατάφερε να δημιουργήσει τόσο πολύ έργο, με τόση διαύγεια πνεύματος και μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, γεγονός που έχει ήδη επισημανθεί στο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ της Ανακατρίν Χέντελ «Fassbinder» που γυρίστηκε το 2015. Εκεί εξάλλου εστιάζει η ταινία του Ρένερ, όπως και στον τρόπο δουλειάς του Φασμπίντερ, στην δημαγωγική φύση του (χειριζόταν τους συνεργάτες του με τον χειρότερο τρόπο, βρίζοντας, ή ακόμα και χαστουκίζοντας) αλλά και στην εσωτερική ανάγκη του να εκφραστεί. «Το θέατρο δεν μου αρκεί, ο κινηματογράφος με περιμένει. Εχω γράψει τρία σενάρια και έχω άλλα τέσσερα στο μυαλό μου» είπε κάποια στιγμή… πριν αρχίσει την κινηματογραφική καριέρα του – και όντως γύρισε όλες τις ταινίες που είχε στο μυαλό του.
Θαρρείς ότι προσπαθούσε να προλάβει πριν τον προλάβει ο θάνατος και αυτός είναι ένας από τους λόγους που η βιογραφική ταινία του Ρέλερ σε «κρατά». Δύο άλλοι είναι η σκηνογραφία, επίσης του Ρέλερ και η φωτογραφία του Καρλ Φρίντριχ Κέσνικ που παραπέμπουν αμέσως σε αισθητική και ατμόσφαιρα ταινίας του Φασμπίντερ (κυρίως του «Καυγατζή»). Επίσης, σημαντικό ρόλο παίζει η ερμηνεία του Ολιβερ Μασούτσι (γνωστός από την σειρά «Σκοτάδι» του NETFLIX) που και μοιάζει του προσώπου που υποδύεται και καταφέρνει να «μεταφέρει» στην μεγάλη οθόνη τον εσωτερικό του κόσμο.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr