Οταν η Λίζα και ο Γκιόργκι συναντιούνται τυχαία σε έναν δρόμο της γεωργιανής πόλης Κουτάισι, ο έρωτας τούς χτυπά σαν κεραυνός. Είναι τόσο δυνατός κι αιφνίδιος, που ξεχνούν ακόμα και να συστηθούν. Πριν χωρίσουν οι δρόμοι τους, συμφωνούν να συναντηθούν την επόμενη μέρα. Ομως, μια κατάρα πέφτει πάνω τους. Θα καταφέρουν να βρεθούν ξανά; Κι αν ναι, θα μπορέσουν να αναγνωρίσουν ο ένας τον άλλον;
Γεωργιανός βραδυφλεγής ποιητικός κινηματογράφος, που ουσιαστικά έχοντας σαν αφετηρία και βασικό κορμό το ιδιότυπο «ζευγάρι», μας ξεναγεί στην ανθρωπογεωγραφία της πόλης, δίνοντας μεγαλύτερη βαρύτητα στα παιδιά, στο ποδόσφαιρο και στο φυσικό κάλλος του τοπίου. Η ξενάγηση αυτή, αν και κουραστική σε ορισμένα σημεία, έχει πολύ ιδιαίτερο χαρακτήρα. Μια ελεγεία για το κατά πόσο μας αλλάζει ο έρωτας και η συνειδητοποίηση ότι πέρα από τις μικρές προσωπικές μας ιστορίες - που φαίνεται ότι σταματούν τον χρόνο - η ζωή συνεχίζεται στους συνήθεις ρυθμούς της... Υπέροχη ντοκιμαντερίστικη φωτογραφία και σκηνοθετική ματιά, ενδελεχής παρατήρηση του τοπίου και των μικρών καθημερινών ανθρώπινων στιγμών και ένας προβληματισμός που αναδύεται για το τι στ' αλήθεια αξίζει να κινηματογραφείται. Ρητορικός προβληματισμός που μοιράζεται μαζί μας και ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Προτείνεται για σινεφίλ.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr