O κόσμος του παιδιού είναι κυρίαρχος και στην τελευταία ταινία της Σελίν Σιαμά, γνωστής από την διεθνή επιτυχία της προηγούμενής της, «Το πορτρέτο μιας γυναίκας που φλέγεται» (2019). Φτιάχνοντας έναν παραμυθένιο κόσμο, η Γαλλίδα σκηνοθέτρια τοποθετεί τα πρόσωπα της ιστορίας σε ένα δάσος, εκεί όπου η μικρή Νελί (Ζοζεφίν Σανζ) αναζητεί τρόπους επικοινωνίας με τους γονείς της, κυρίως με την μητέρα της (Νινά Μορίς). Η Νελί έχει μόλις χάσει την γιαγιά της, την μητέρα της μητέρας της και νιώθει ότι η ίδια είναι η αιτία της μόνιμης μελαγχολίας της τελευταίας.
Οι σκηνές ανάμεσα στην μητέρα και την κόρη διακρίνονται από μια γνήσια τρυφερότητα και σε σκλαβώνουν με την ειλικρίνειά τους. Όμως ο ρεαλισμός και η φαντασία, το αληθινό και το μη παίζουν παράξενα (και ενίοτε ακαθόριστα) παιχνίδια στον θεατή και αυτό φαίνεται όταν κατά την διάρκεια των περιπάτων της στο δάσος, η μοναχική Νελί γνωρίζεται με ένα άλλο, εξίσου μοναχικό κορίτσι που της μοιάζει εκπληκτικά (την υποδύεται η δίδυμη αδελφή της Ζ. Σανζ, η Γκαμπριέλ Σανζ).
Από εκεί και πέρα, η ιστορία θα βρεθεί σε μια άλλη διάσταση, σχεδόν μεταφυσική, οπότε καθένας μπορεί να την «διαβάσει» όπως θέλει. Εκεί όμως βρίσκεται τελικά η δύναμη αυτής της ταινίας που συνδυάζει με έναν υπόγειο τρόπο μια ιστορία ενηλικίωσης την οποία πυροδοτεί η σχέση μάνας – κόρης, με το παραμύθι, τα φαντάσματα, την απώλεια και εν τέλει, κυρίως την αγάπη.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr