Στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του ο αγγλο-πακιστανός σκηνοθέτης Αλίμ Καν εμπνέεται από τη δική του ανατροφή για να αφηγηθεί μία συναισθηματική ιστορία για τη ζωή, τη θρησκεία και τους οικογενειακούς δεσμούς που κάποτε σπάνε. Η βρετανίδα ηθοποιός ΤζοάναΣκάνλαν, γνωστή για τους κωμικούς κυρίως ρόλους της, υποδύεται τη Μαίρη Χουσεϊν, μία 60άχρονη γυναίκα, που ζει στο Ντόβερ και ασπάστηκε το Ισλάμ όταν παντρεύτηκε τον Αχμέτ. Μετά τον αιφνίδιο θάνατο του άντρα της, η Μαίρη, που έχει ήδη χάσει έναν γιο, βρίσκεται εντελώς μόνη.
Τυχαία ανακαλύπτει ότι ο σύζυγός της, καπετάνιος του πορθμείου Ντόβερ-Καλέ, είχε μία ακόμα, κρυφή ζωή στην άλλη πλευρά της Μάγχης και αποφασίζει να συναντήσει αυτήν τη γυναίκα. Όμως, όταν η θλιμμένη χήρα εμφανίζεται στο κατώφλι της «αντιζήλου» της, η κατάσταση παίρνει μία απροσδόκητη τροπή. Η ισλαμική ενδυμασία της κάνει την άλλη γυναίκα να την εκλάβει ως τη νέα καθαρίστρια κι εκείνη, αν και αιφνιδιασμένη, αποφασίζει να παίξει αυτόν τον ρόλο, ώστε να καταλάβει πώς ήταν η άλλη ζωή του συζύγου της, που είχε αποκτήσει κι ένα γιο, έφηβο πλέον, από την παράνομη σχέση του.
Η ερμηνεία της Σκάνλαν σου σφίγγει την καρδία σε κάθε σκηνή. Αν και χτυπημένη από τη θλίψη και την προδοσία, συμπάσχει της Ζενεβιέβ. Καταφέρνει ακόμα και να αγαπήσει τον γιο της. Οι χωρίς λόγια, καθαρά κινηματογραφικές σκηνές είναι απίστευτα εύγλωττες. Ωστόσο, ο βασικός άξονας της ταινίας είναι η αναγνώριση των πολιτιστικών διαφορών μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας και Γαλλίας, δύο ιστορικών «αντιπάλων», καθώς επίσης και η παραδοχή της «διαφοράς» ανάμεσα στην παραδοσιακή ισλαμική κληρονομιά και την τήρησή της στο πλαίσιο μιας σύγχρονη δυτικής κοινωνίας. Τόσο ο Αχμέτ, αλλά, κυρίως, η Μαίρη, βρίσκονται εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε δύο πολιτισμούς.
Το ίδιο και οι δύο γυναίκες, που δεν κατάφεραν να πάρουν το καλύτερο απ’ τον άνδρα τους. Αυτή η αντιπαράθεση, αυτή η σύγκρουση πολιτισμών είναι που δημιουργεί μία συμπάθεια για τις δύο γυναίκες. Γιατί, ενώ η Μαίρη ασπάστηκε το Ισλάμ ώστε να είναι με τον Αχμέτ, να γίνει μία πιστή μουσουλμάνα σύζυγος και να την αποδεχτεί η οικογένειά του, η Ζενεβιέβ, ως ανύπαντρη μητέρα, δεν έχει κάποια ιδιαίτερη προσδοκία από τον ανεξάρτητο και φαινομενικά άθεο τρόπο ζωής της. Ο Καν αναπτύσσει την ιστορία του μ’ έναν θεμελιώδη ρεαλισμό και καθοδηγεί τους ηθοποιούς του έτσι ώστε να παράγουν με το παίξιμό τους υπερβολικά συναισθήματα, χωρίς ποτέ να πέφτουν στον μελοδραματισμό. Από την άλλη, η Σκάνλαν καταγράφει την εσωτερική αναταραχή μιας γυναίκας, που αμφισβητεί τη ζωή της, το σώμα της και όσα θυσίασε για τον άντρα που αγαπούσε.
Ανδρέας Κουταλάς
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress