Στη Νάπολη της δεκαετίας του 1980, που περιμένει με κομμένη την ανάσα τη μεταγραφή του Ντιέγκο Μαραντόνα στην τοπική ποδοσφαιρική ομάδα, ένας έφηβος ωριμάζει μέσα από όμορφα κι άσχημα γεγονότα της οικογενειακής ζωής.
Ημι- αυτοβιογραφικό δράμα που κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο φετινό φεστιβάλ Βενετίας. Ένας τρυφερός, νοσταλγικός, αστείος και συγκινητικός φόρος τιμής του σκηνοθέτη στην ιδιαίτερη πατρίδα του, στα παιδικά του χρόνια και στη σκληρή συναισθηματική πορεία του προς την ενηλικίωση.
Οι περιστασιακές ανισότητες δε λείπουν. Ο ξυλοδαρμός της κυρίας Τζεντίλε είναι μια άδικη, υπερβολική και κακοποιητική αντίδραση στη μισανθρωπία της, ενώ παρά τον βάσιμο στόχο και την προσεκτική της εκτέλεση, η συνεύρεση του Φαμπιέτο με τη Βαρόνη δεν έχει προετοιμαστεί αρκετά για να πείσει ως επιλογή του νεαρού.
Συνολικά όμως η ταινία χαρτογραφεί εύστοχα τον ρόλο του τόπου στη συγκρότηση των εμπειριών μας. Από τις ωραιότερες εμπνεύσεις της, το αρχικό εναέριο μονοπλάνο με ελικόπτερο πάνω από τη Νάπολη, που εξασφαλίζει η διευθύντρια φωτογραφίας Ντάρια Ντ’ Αντόνιο: μια σχεδόν απόκοσμη αναδρομή στη μνήμη, που ενισχύεται από τις εναλλαγές της ηχητικής μπάντας, κι η πρώτη από τις πολλές νύξεις στο έργο του Φεντερίκο Φελίνι (συγκεκριμένα στην παρόμοια έναρξη του «La Dolce Vita»). Διατίθεται στο Netflix.
Νίκος Τσαγκαράκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα patris.gr