Μενού

WEST SIDE STORY - Γιάννης Ζουμπουλάκης

Όπως αρκετοί μεγάλοι σκηνοθέτες της γενιάς του, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ ανέκαθεν εμπνεόταν από πράγματα τα οποία είχε αγαπήσει νεότερος και που τον είχαν επηρεάσει – είτε αυτά ήταν οι ταινίες «επεισοδίων» που βρίσκονται πίσω από τους «Ιντιάνα Τζόουνς» του, είτε ο «Τεν Τεν». Το ίδιο συμβαίνει με το «West Side Story», μόνο που εν προκειμένω μιλάμε για ένα αυτούσιο ριμέικ, ένα καλογυαλισμένο φωτοαντίγραφο της ταινίας των Ρόμπερτ Γουάιζ και Τζερόμ Ρόμπινς, παραγωγής 1961, που με την σειρά της είχε βασιστεί στον θεατρικό θρίαμβο του Μπρόντγουεϊ.

Πλάνο με πλάνο το ντεκουπάζ της καινούργιας εκδοχής είναι πανομοιότυπο με εκείνο της παλιάς. Ο χώρος παραμένει ο ίδιος (Νέα Υόρκη), η εποχή παραμένει η ίδια (τέλη της δεκαετίας του 1950), η ιστορία παραμένει η ίδια (οι συγκρούσεις ανάμεσα σε δύο εφηβικές συμμορίες, τους λευκούς Jets και τους ισπανόφωνους Sharks), τα ονόματα παραμένουν τα ίδια, όπως ίδια, φυσικά, παραμένουν και τα αντιρατσιστικά «μηνύματα» του έργου που πίσω από μια τραγωδία υποστήριζε την συναίνεση και την συμφιλίωση σε έναν κόσμο που προχωρεί μπροστά και αλλάζει συνέχεια.

Αν κάτι διαφοροποιεί το ριμέικ από την πρωτότυπη ταινία αυτό είναι πρώτον η κινηματογράφηση που με την εξέλιξη της τεχνολογίας ασφαλώς δείχνει πιο μοντέρνα και δεύτερον τα νέα πρόσωπα που για να είμαι ειλικρινής δεν ένιωσα να μου ασκούν γοητεία. Ιδίως πρωταγωνιστές Ανσελ Ελγκορτ και Ρέιτσελ Ζέγκλερ (στη θέση των Ρίτσαρντ Μπέιμερ και Νάταλι Γουντ) με άφησαν παγερά αδιάφορο για το δράμα των ηρώων τους.

Ωστόσο, η χυμώδης Αντριάνα Ντε Μποσέ που υποδύεται την Ανίτα (ρόλος που χάρισε το Οσκαρ στην Ρίτα Μορένο, την μόνη από το καστ της πρώτης ταινίας που παίζει και στο ριμεικ) είναι πραγματική φλόγα και η μορφή που συγκρατείς από τη νέα ταινία, της οποίας ο μόνος λόγος ύπαρξης δεν μπορεί παρά να ήταν η απόφαση (και ανάγκη;) του Σπίλμπεργκ να κάνει γνωστό ένα παροιμιώδες έργο στο νεότερο κοινό που ενδεχομένως να μην το έχει υπόψη του. Αλλά το έκανε με μια τέλεια κατασκευή, ψυχρή σαν ρομπότ και χωρίς ψυχή.

Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr

 

Smart Search Module