Η εβδομάδα προσφέρει αρκετές ελληνικές ταινίες όμως όπως οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν πρώτοι σοφά επισημάνει, ουκ εκ τω πολλώ το ευ. Η «Πράσινη Θάλασσα» της Αγγελικής Αντωνίου είναι εκείνη που ξεχωρίζει –είναι μακράν και η καλύτερη ταινία της σκηνοθέτιδας, πράγμα που ίσως οφείλεται στο ότι αυτή την φορά, η Αντωνίου είχε την ιστορία έτοιμη στο μυθιστόρημα της Ευγενίας Φακίνου με τον ίδιο τίτλο. Η Αγγελική Παπούλια, όπως πάντα με ύφος ζόμπι, θα βρεθεί χωρίς μνήμη στο άθλιο κουτούκι του παράξενου κυρίου Ρούλα (Γιάννης Τσορτέκης) και με βάση την κουζίνα του θα αρχίσει να κτίζει ξανά την ζωή της.
Άνθρωποι μόνοι, άνθρωποι μοναχικοί αναζητούν υποσυνείδητα ή μη κάποιο αποκούμπι με την ελπίδα να κάνουν ένα βήμα παραπέρα, έστω προς το άγνωστο. Θέλουν να κινηθούν. Συγκινητικό και (με ένα υπόγειο τρόπο) σκληρό, αυτό το δράμα εντάσσεται πλήρως στην καταθλιπτική ατμόσφαιρα της εποχής μας, κάτι που ενώ είναι υπέρ του καλλιτεχνικά, θα του προκαλέσει δυσκολίες εμπορικά γιατί ο κόσμος δεν αντέχει άλλη μαυρίλα σήμερα και εδώ παρά την ελπίδα που φωτίζει το φινάλε, όλα είναι μαύρα. Δώστε σημασία στον χώρο γυρισμάτων, κάπου στον Ασπρόπυργο. Σε ότι αφορά το κλίμα της ταινίας είναι τόσο επιτυχημένος που σχεδόν μοιάζει με ρόλο.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr