Με τα προβλήματα ενσωμάτωσης ενός κοσσοβαρικής καταγωγής μετανάστη στη Γερμανία καταπιάνεται στη βουτηγμένη σε μια εφιαλτική ατμόσφαιρα, αυτή ταινία του ο μεγαλωμένος στη Γερμανία Κοσσοβάριος σκηνοθέτης Βίζαρ Μορίνα («Ο μπαμπάς μου»).
Ο πρωταγωνιστής του, ο κοσσοβαρικής καταγωγής μεσοαστός χημικός Ξάφερ, παντρεμένος με Γερμανίδα και με τρία παιδιά, αρχίζει ξαφνικά να αισθάνεται ξένος και ανεπιθύμητος στη Γερμανία όπου εργάζεται. Οι συνάδελφοί του τον αποφεύγουν και τον παραμελούν, βρίσκει νεκρά ποντίκια έξω από το σπίτι του, στοιχεία που τον κάνουν να πιστεύει πως είτε έχει αρχίσει να γίνεται παρανοϊκός είτε πως πίσω από αυτά υπάρχει ρατσιστικό κίνητρο.
Ο Μορίνα ξέρει να φτιάχνει εικαστικά έξοχες σκηνές και να κρατά αδιάκοπα το σασπένς αλλά και την όλη κλειστοφοβική ατμόσφαιρα του βασικού του ήρωα, που περιφέρεται ανάμεσα στην πραγματικότητα και τις εξίσου δυνατές, φαινομενικά αληθινές, φαντασιώσεις του (με έναν έξοχο στο ρόλο Μίχελ Ματίτσεβιτς), δημιουργώντας χωρίς διακοπή το αναπάντητο σχεδόν ως το φινάλε ερώτημα: συμβαίνουν πράγματι όλα αυτά ή μήπως ο Ξάφερ είναι παρανοϊκός; Συναισθήματα και συνεχείς φόβοι που δυστυχώς στοιχειώνουν στις μέρες μας τον κάθε μετανάστη που βρίσκεται ξαφνικά σε ξένη χώρα και που διαρκώς αισθάνεται ανεπιθύμητος.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr