Τη μικρή οδύσσεια ενός Παλαιστίνιου αφηγείται στη, δοσμένη με φρεσκάδα, ζεστασιά, συγκίνηση και χιούμορ, πρώτη του ταινία, «200 μέτρα», ο Αμίν Ναϊφέχ, που πρωτοπροβλήθηκε στις «Μέρες των Δημιουργών» του φεστιβάλ Βενετίας 2020 κερδίζοντας το Βραβείο Κοινού. Ο ήρωάς του, ο Μουστάφα, και η γυναίκα του Σάλβα, ζουν 200 μέτρα μακριά ο ένας από τον άλλο σ’ ένα χωριό της Δυτικής Όχθης, όπου, όπως και σε πολλά άλλα, είναι χωρισμένα εξαιτίας του τείχους που έχει φτιάξει ανάμεσά τους το Ισραήλ.
Μια μέρα τον ειδοποιούν πως ο γιος του βρίσκεται στο νοσοκομείο. Ο Μουστάφα (με τον Αλί Σουλιμάν να τονίζει την ειλικρινή, ευγενική πλευρά του χαρακτήρα του) τρέχει να διασχίσει το τείχος, αυτό που διασχίζει κάθε μέρα για να πάει στην οικοδομή όπου εργάζεται, τη φορά όμως αυτή, εξαιτίας κάποιου απίθανου τεχνικού όρου, του απαγορεύουν να περάσει στην απέναντι πλευρά. Έτσι, για να μπορέσει να φτάσει στο νοσοκομείο, αναγκάζεται να επιλέξει μια άλλη, σε απόσταση αρκετών δεκάδων χιλιομέτρων, παράνομη τη φορά αυτή διαδρομή, κρυμμένος στο φορτηγάκι ενός λαθρέμπορου, για να φτάσει στον προορισμό του, να δει και να βοηθήσει το γιο του.
Ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης έφτιαξε ένα ωραίο ρόουντ-μούβι, μ’ ένα στιλ που αγγίζει τα όρια του ντοκιμαντέρ, διανθισμένο με (συχνά μαύρο) χιούμορ, με τον απλό ήρωά του να συναντά διάφορα πρόσωπα στο μικρό λεωφορείο όπου ταξιδεύει, πρόσωπα που μέσα από τους καθημερινούς, με μια γεύση αυθεντικότητας, διαλόγους τους, διαπερνάει και μια εικόνα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, σ’ ένα τόπο όπου οι άνθρωποι είναι αναγκασμένοι να ζουν σαν φυλακισμένοι, να αντιμετωπίζουν την απίθανη γραφειοκρατία ενός κράτους που τους αντιμετωπίζει ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας, να ελέγχονται συνεχώς και να αναγκάζονται να σκαρφίζονται διάφορους τρόπους για να μπορούν να επιβιώσουν και να ζήσουν σαν αξιοπρεπή ανθρώπινα όντα.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr