Στη γαλλική «Titane» της Τζούλια Ντικουρνάου (Χρυσός Φοίνικας στο φεστιβάλ Κανών), που είχε εντυπώσει με την κανιβαλική ταινία τρόμου «Raw», έχουμε παράξενη πρωταγωνίστρια, ένα είδος ανθρώπινου Transformer, που, έχοντας, μικρό ακόμη κοριτσάκι, τοποθετήσει, μετά από ατύχημα, μια πλάκα από τιτάνιο πάνω από το αυτί της, αρχίζει να έχει σχέση περισσότερο με μηχανές και αυτοκίνητα (ακόμη και σεξουαλική επαφή), παρά με ανθρώπινα όντα.
Χορεύτρια, όταν τη συναντάμε, ενήλικη πια, σ’ ένα χώρο όπου οι ημίγυμνες χορεύτριες εκτελούν τα προκλητικά τους νούμερα πάνω σε αυτοκίνητα, η Αλέξια (μια εντυπωσιακή Αγκάτ Ρουσέλ), σκοτώνει με άγριο τρόπο τον φαν που την κυνηγά ως το αυτοκίνητο της. Θα επιδοθεί και σε μια σειρά φρικτές δολοφονίες (με την αστυνομία να μιλάει ήδη για σίριαλ κίλερ) και θα κάψει το σπίτι της (έχοντας κλειδώσει και κάψει τους γονείς της στο δωμάτιο τους), πριν αποφασίσει να αλλάξει, κατά κάποιο τρόπο ζωή, παίρνοντας τη θέση του εξαφανισμένου εδώ και μια δεκαετία, θέση του γιου του αρχηγού της πυροσβεστικής (Βενσάν Λεντόν), αφού κόψει τα μαλλιά της, δέσει τα στήθη της και τραυματίσει το πρόσωπο της.
Η σκηνοθέτρια θέλησε να σχολιάσει, μέσα από την ταινία του τρόμου, θέματα φεμινιστικά, που εισάγει μέσα από την όλη ιστορία, όχι πάντα με την ίδια επιτυχία (ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά το σενάριο), αν και, από εικαστικής και ηχητικής πλευράς, καταφέρνει να δώσει ένα ενιαίο, καλά οργανωμένο, στιλ, δείχνοντας πως στο χώρο του φανταστικού ο γαλλικός κινηματογράφος έχει αποκτήσει μια ακόμη δημιουργό.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr