Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 χιλιάδες Ιταλοί, ιδίως από τις νότιες και πιο φτωχές περιοχές της χώρας, αναγκάζονταν να μεταναστεύσουν. Ο 40χρονος σκηνοθέτης Πάολο Λικάτα, μια τέτοια ιστορία αφηγείται με την ταινία «Μόνη με τα όνειρά της» (Picciridda-Con I piedi nella sabbia). Είναι η ιστορία της 11χρονης Λουτσία, οι γονείς της οποίας αναγκάζονται να μεταναστεύσουν στη Γαλλία για να βρουν δουλειά. Έτσι το κορίτσι θα μείνει στο φτωχό χωριό της Σικελίας, υπό τον έλεγχο της αυστηρής γιαγιάς της. Στο χωριό ζει και η αδελφή της γιαγιάς μαζί με την κόρη της, θείες της Λουτσία, με τις οποίες όμως δεν της επιτρέπει να έχει καμία επαφή.
Έτσι το 11χρονο κορίτσι περνά τον καιρό του πηγαίνοντας στο σχολείο, παίζοντας με τις φίλες της, και ενώ από μέσα της επιθυμεί να μιλήσει με τη θεία της ενώ την ίδια ώρα ζει με την προσμονή, σύντομα οι γονείς της να την πάρουν κοντά τους.
Και καθώς η Λουτσία εγκαταλείπει βιώνει μια τρομακτική εμπειρία. Κι ύστερα ένα τρομερό, κρυμμένο οικογενειακό μυστικό θα αποκαλυφθεί εξηγώντας με τη σειρά του την περίεργη και σκληρή στάση της γιαγιάς.
Ταινία λουσμένη στο δυνατό φως της Νότιας Ιταλίας, το οποίο όμως δεν μπορεί να φωτίσει τις σκοτεινές πτυχές των γεγονότων. Ο σκηνοθέτης με έναν ιδιαίτερα λυρικό αλλά και ρεαλιστικό έως σκληρό τρόπο, θέτει επί τάπητος δύο μεγάλα ζητήματα. Το πρώτο είναι εκείνο της μετανάστευσης αλλά και, με πιο έντονο και δραματικό τρόπο, καθώς επάνω σε αυτό έχει στηθεί όλη η αφήγηση, εκείνο της σεξουαλικής κακοποίησης μέσα στην οικογένεια.
Η μεγάλη παράδοση του ιταλικού σινεμά και των μεγάλων σκηνοθετών, αναδεικνύονται μέσα από τις δυνατές εικόνες του Λικάτα, ο οποίος με υποδειγματική λιτότητα αλλά και σαφήνεια, ξετυλίγει τον αφηγηματικό του μίτο οδηγώντας σε ένα φινάλε στο οποίο συνυπάρχει το τραύμα με τη λύτρωση.
Στράτος Κερσανίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kersanidis.wordpress.com