ΣΥΝΟΨΗ
Ένα μικρό κορίτσι,η Alexia (Adèle Guigue) ενοχλεί τον πατέρα της κατά τη διάρκεια μιας διαδρομής με το αυτοκίνητο. Όταν αφαιρεί τη ζώνη ασφαλείας της, ο πατέρας της γυρίζει για να την επιπλήξει, προκαλώντας τροχαίο. Η Alexia τραυματίζεται σοβαρά και χειρουργείται καταλήγοντας με μια πλάκα τιτανίου στο κρανίο της. .Όταν βγαίνει από το νοσοκομείο, αποφεύγει τους γονείς της και αγκαλιάζει με πάθος το αυτοκίνητό τους.
Μερικά χρόνια αργότερα υπάλληλοι ενός αεροδρομίου βρίσκουν ένα νεαρό αγόρι με μελανιασμένο πρόσωπο που ισχυρίζεται πως είναι ο Adrien Legrand(Agathe Rousselle), ,ένα παιδί που εξαφανίστηκε πριν από 20 χρόνια. Ο εφιάλτης μοιάζει να τελειώνει για τον πατέρα του ,Vincent (Vincent Lindon), ο οποίος επανασυνδέεται με τον αγνοούμενο γιο του. Όμως παράλληλα μια σειρά από φριχτές δολοφονίες αναστατώνουν ξαφνικά την περιοχή. Άραγε τι είναι αυτό που συνδέει την Alexia με τον Adrien;
ΑΝΑΛΥΣΗ
To «Titane» είναι ένα τολμηρό και ευφάνταστο ‘’tour de force’’ της Julia Ducournau, μιας νεαρής Γαλλίδας σκηνοθέτιδας , που το 2016 έκανε ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο με το εξίσου προκλητικό «Grave». Η Ducournau δεν κρύβει ότι έχει επηρεαστεί έντονα από ταινίες του David Cronnenberg -όπως τα Shivers (1975) ,Videodrome(1983) και Crash (1996)- αναπτύσσοντας μερικές από τις ιδέες του μέχρι τα ακρότατα όρια.
Το πρωταρχικό χαρακτηριστικό της Ducournau είναι η ασεβής επιμειξία αλλά και η υπέρβαση ετερόκλητων κινηματογραφικών ειδών: δράμα επιστημονικής φαντασίας, ψυχολογικό θρίλερ, σκληροπυρηνικό gore, μαύρη κωμωδία . Η ξεχωριστή κινηματογραφική αισθητική του «Titane» , απόκοσμη και εφιαλτική , πλάθει έναν κόσμο φόβων και επιθυμιών και μετεωρίζεται ανάμεσα στη διαταραγμένη φαντασία και την εμπειρία του πραγματικού κόσμου. Παρά τη νατουραλιστική της φρίκη, η ταινία είναι μια γιορτή των σωμάτων ,μια σύντηξη απόλαυσης και πόνου, αγωνίας και έκστασης που αναδύει μια κατάμαυρη οπτική ποίηση.
Αν όμως κοιτάξουμε κάτω από την αστραφτερή επικάλυψη θα διαπιστώσουμε τις αδυναμίες που αφορούν τους νοηματικούς άξονες του φιλμ: η ψυχολογική διάσταση είναι αραιά σκιαγραφημένη , η αφήγηση είναι πολύ συγκεκριμένη και λεπτομερής για να είναι αφηρημένα συμβολική, αλλά ταυτόχρονα πολύ ασαφής για να αποδώσει την πολυπλοκότητα και την πυκνότητα της σχέσης των βασικών χαρακτήρων. Αν και η Ducournau σκιαγραφεί την Alexia και τον Vincent με εμπύρετη συγκέντρωση και υπερβολική εκφραστικότητα, ποτέ δεν προτείνει πειστικά το πώς βλέπουν ο ένας τον άλλο. Σε μια διφορούμενη σκηνή η αστυνομία προσφέρεται να κάνει ένα τεστ DNA για να αποδείξει την ταυτότητα του Andrien, αλλά ο Vincent αρνείται . Άραγε ειναι μια χονδροειδής παράλειψη του σεναρίου για να προχωρήσει η πλοκή; Ή μήπως μια στοχευμένη επιλογή του Vincent ,ακριβώς επειδή ξέρει τι θα αποκαλυφθεί;
Παράλληλα η Ducournau καταργεί πλήρως τη δυαδικότητα μεταξύ αρσενικού και θηλυκού. Ακόμη περισσότερο μοιάζει να επιδιώκει τη πλήρη αποδόμηση της θηλυκότητας ,πριμοδοτώντας την αντρική γοητεία. Ο πυροσβεστικός σταθμός μετατρέπεται σε θερμοκήπιο της συντροφικότητας των πυροσβεστών με φρενήρεις σκηνές αυτοσχέδιων χορευτικών πάρτι που αποπνέουν μια βαριά ανάσα αρσενικού ομοερωτισμού.
H Ducournau διαθέτει τη τεχνική μαεστρία στη μαγνητοσκόπηση της μετάλλαξης, στην απεικόνιση των καθημαγμένων σωμάτων. Ωστόσο η σκηνοθεσία της στο «Titane» είναι ανεξήγητα χοντροκομμένη, ωμή , μετωπική ,παραδομένη θαρρείς στις συμβάσεις του ‘’ταπεινού είδους’’ .Από το ντελιριακό θέαμα δεν επάγεται κανένα συγκροτημένο νοητικό αποτέλεσμα, πέρα από επιδερμικές αναφορές στις έμφυλες ταυτότητες και τις οικογενειακές σχέσεις.
Μια αναγκαία επισήμανση :το «Titane» είναι αναπότρεπτα σοκαριστικό και θα είναι αφόρητο για το ευάλωτο στο σκληρό θέαμα κοινό. Τα άψογα κατασκευασμένα σκηνικά από γυαλί και ατσάλι , η ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, η αισθησιακή βία , ο νοσηρός ερωτισμός , η επιτηδευμένη σοβαροφάνεια με την χρήση εκκλησιαστικής μουσικής μπορεί να καθηλώσει αρκετούς θεατές. Από την άλλη πλευρά η ακατέργαστη ωμότητα , η εκθετικά αυξανόμενη φρίκη του θα είναι απωθητική για άλλους.
«Είμαι εδώ»: με αυτά τα λόγια τελειώνει η ταινία. Είναι άραγε τα λόγια ενός ανθρώπου που θέλει απεγνωσμένα να ξαναπαίξει τον ρόλο του πατέρα ;Η μήπως είναι και μια ηχηρή δήλωση της -γεμάτης αυτοπεποίθηση- Ducournau για τη θέση της στο σύγχρονο γαλλικό σινεμά;
Γιώργος Ξανθάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα fermouart.gr