Τέσσερις ιστορίες που αφορούν εκτελέσεις και εκτελεστές στο σύγχρονο Ιράν συνθέτουν τον κόσμο αυτής της ταινίας που παρά το άκρως δυσάρεστο θέμα της, ξεχωρίζει χάρη στην ανθρώπινη και συγχρόνως πολιτική ματιά του σκηνοθέτη Μοχάμαντ Ρασούλοφ. Ο Ιρανός δημιουργός κάνει μια προσεχτική σύνθεση διακριτικών υπαινιγμών σε διάφορα ζητήματα, με κορυφαίο την ίδια την θανατική ποινή που επικρατεί στο καθεστώς Αχμαντινετζάντ (σημειώστε ότι η ταινία γυρίστηκε κρυφά από το εν λόγω καθεστώς και εν συνεχεία προβλήθηκε στο περσινό Φεστιβάλ Βερολίνου όπου κέρδισε την Χρυσή Αρκτο).
Τέσσερα πορτρέτα δημίων, από έναν καθημερινό «ανθρωπάκο», έναν δημόσιο υπάλληλο, οικογενειάρχη με τα δικά του προβλήματα που πατά το πλήκτρο της εκτέλεσης τρώγοντας το μεσημεριανό του, μέχρι τον φαντάρο που επαναστατεί στην ιδέα ότι καλείται να σκοτώσει κάποιον που δεν γνωρίζει επειδή αυτή την εντολή έχει λάβει και οφείλει να εκτελέσει. Συναισθηματικά περίπλοκο, με τροφή για διάλογο, με καλές ερμηνείες από άγνωστους ηθοποιούς (Μπαράν Ρασούλοφ, Μαχτομπ Σερβατί κ.α.), με έναν λυρισμό να λάμπει μέσα στην σκοτοδίνη, το «Δεν υπάρχει κακό» μιλά για μια κοινωνία που αν και βυθισμένη στο ολοκληρωτικό κακό, προσπαθεί με κάθε τρόπο να βρει το καλό και να αναπνεύσει.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr