Σε επίκαιρα θέματα, όπως ο εγκλωβισμός, η απομόνωση, η αναμονή και τα υπαρξιακά άγχη, στρέφεται στην πικρόγλυκη κωμωδία του, «Ενας θρίαμβος» ο Γάλλος σκηνοθέτης Εμανουέλ Κουρκόλ. Θέματα που συναντάμε και στο θεατρικό έργο «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ, που βρίσκεται και στο επίκεντρο της ταινίας.
Η ιστορία ξεκίνησε το 1975 όταν ο Σουηδός σκηνοθέτης Γιαν Γένσον ανέβασε το έργο αυτό του Μπέκετ, με ηθοποιούς με κρατούμενους μιας φυλακής υψίστης ασφαλείας. Παράσταση που είχε μεγάλη επιτυχία και που επαναλήφθηκε σε διάφορες πόλεις της Σουηδίας για να καταλήξει στο Βασιλικό Θέατρο του Γκετεμποργκ, παράσταση που οι κρατούμενοι χρησιμοποίησαν για να αποδράσουν. Γεγονός που ενθουσίασε τον Μπέκετ, ο οποίος θεώρησε πως οι κρατούμενοι κατάφεραν να διεισδύσουν τέλεια στο πνεύμα του έργου του.
Το γεγονός αυτό ενθουσίασε και τον Γάλλο σκηνοθέτη Εμανουέλ Κουρκόλ που αποφάσισε να το κινηματογραφήσει, μεταφέροντας την ιστορία στη Γαλλία, με πρωταγωνιστή, στο ρόλο του άνεργου ηθοποιού που έχει αναλάβει το θεατρικό εργαστήρι μιας φυλακής, τον γνωστό μας από το «Είναι τρελοί αυτοί οι βόρειοι», Καντ Μεράντ, και με πραγματικούς κρατούμενους στους υπόλοιπους ρόλους.
Με μια πλοκή που εκμεταλλεύεται έξυπνα και με διάφορα ωραία συχνά, άλλοτε κωμικά κι άλλοτε δραματικά, ευρήματα αλλά και τις διάφορες αντιδράσεις του σε ένα χώρο που στόχο έχει την εξαφάνιση της προσωπικότητάς τους (ξεκινούν αρχικά σαν παιχνίδι και ευκαιρία ενός διαλείμματος από την καταπιεστική ζωή στη φυλακή για να καταλήξουν σε ένα είδος κολεκτίβας που εργάζεται με ειλικρίνεια και πάθος για την παράσταση), και με εκπληκτικά περισσότερο από ικανοποιητικές ερμηνείες, ο Κουρκόλ έφτιαξε μια ταινία γεμάτη χιούμορ και ανθρωπιά, ταινία που δίκαια κέρδισε και το βραβείο καλύτερης κωμωδίας στα περσινά Ευρωπαϊκά Βραβεία.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr