Ο Ιβάν Ιβάνοβιτς(Vyacheslav Tikhonov) είναι ένας μεσήλικας συγγραφέας που αγαπά το διάβασμα και τη φύση. Αγοράζει ένα κουτάβι παρά το εκφυλισμένο χρώμα του ,που θεωρείται ελάττωμα για το πρότυπο της ράτσας του. Το ονομάζει Μπιμ και το παίρνει στην ύπαιθρο για να μάθει να εντοπίζει πουλιά, όπως είναι η φύση του. Όταν όμως ο Ιβάν αντιμετωπίσει σοβαρό πρόβλημα υγείας , μεταφέρεται σε νοσοκομείο. Ο Μπιμ δεν αντέχει να περιμένει τον μοναδικό άνθρωπο που τον φρόντιζε και ξεκινά μια περιπλάνηση για να τον βρει. Στον μεγάλο, ευρύ κόσμο των ανθρώπων, ο Μπιμ θα βιώσει πολλές δυσκολίες και περιπέτειες, συναντώντας πολλούς ανθρώπους, άλλους ευγενικούς και άλλους σκληρούς. Άραγε θα καταφέρει να βρει μια μόνιμη στέγη και να ξανασυναντηθεί με το αγαπημένο αφεντικό του;
Ο Stanislav Rostotsky υπήρξε ένας παραγωγικός Ρώσος σκηνοθέτης και σεναριογράφος που μαθήτευσε κοντά στους Sergei Eisenstein και Grigori Kozintsev στο Κρατικό Ινστιτούτο Κινηματογραφίας στη Μόσχα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο .Σκηνοθέτησε μια μεγάλη ποικιλία ταινιών που κυμαίνονταν από σοβαρά θέματα όπως ο πόλεμος («Ήσυχες ήταν οι αυγές» [1972]) έως μια ταινία για τη ζωή σε ένα συνηθισμένο σχολείο της Μόσχας («Θα ζήσουμε μέχρι τη Δευτέρα» »[1968]).Πάντως η πιο γνωστή ταινία του είναι το «Μη ζητάς ανθρώπινη αγάπη»,μια συγκινητική ιστορία για την τύχη ενός πιστού σκύλου , διασκευή ενός αγαπημένου από το κοινό μυθιστορήματος του Gavriil Troyepolsky, από το 1971.
Ο Rostotsky , ανάπηρος του Β ‘Παγκοσμίου Πόλεμου, δημιούργησε ένα φιλμ τόσο διαισθητικό ,ανήσυχο και υπομονετικό όσο και ο αξιοθαύμαστα εκπαιδευμένος πρωταγωνιστής της ταινίας. Όπως και στο «Au hasard du Balthazar» του Bresson, ένα ζώο δέχεται τόσο την καλοσύνη όσο και τη σκληρότητα των ανθρώπων και οι εμπειρίες που υφίσταται επηρεάζουν τους διαφορετικούς χαρακτήρες με διαφορετικούς τρόπους πριν από την συγκλονιστική κορύφωση.Ο θεατής βλέπει την ανθρωπότητα από την οπτική πλευρά του Μπιμ που συναντά ανθρώπους που αποκαλύπτουν την πραγματική τους φύση , καλή ή κακή.
Αν και ο Rostotsky εξετάζει κυρίως τις δομές της σοσιαλιστικής κοινωνίας της Σοβιετικής ένωσης , τα θέματα της ταινίας μπορούν εύκολα να προσαρμοστούν σε οποιοδήποτε σύστημα. Ο σκηνοθέτης αποσυνδέει τους ανθρώπους από το κοινωνικό σύστημα και η αδικία δεν συνδέεται πλέον με τη συλλογικότητα αλλά με προσωπικές επιλογές που καθοδηγούνται από προκαταλήψεις ή παράλογους φόβους. Ίσως τα δάκρυα συγκίνησης σε ταινίες με ζώα δεν οφείλονται στην ενσυναίσθηση που νιώθουμε, αλλά στην συνειδητοποίηση της βαρβαρότητας του κόσμου που έχουμε διαμορφώσει. Άλλωστε, ο άνθρωπος είναι αποδεδειγμένα το πιο σκληρό και απρόβλεπτο δημιούργημα της φύσης.
Τα χρώματα του φθινοπώρου και του χειμώνα που κυριαχτούν στο κάδρο δημιουργούν έναν πλούσιο συναισθηματικό κόσμο γύρω από την ιστορία του εγκαταλελειμμένου σκυλιού. Η συγκινητική ιστορία του Μπιμ έχει μπει στο συλλογικό ασυνείδητο της Σοβιετικής Ενωσης στο βαθμό που ένα άγαλμα του τετράποδου ανεγέρθηκε δίπλα στον ποταμό που διασχίζει την πόλη Βορονέζ.
Αν από κάτι πάσχει το φιλμ είναι ο υπέρμετρα βαρύς ,συχνά καταναγκαστικός συναισθηματισμός του. Όμως από την άλλη πλευρά διδάσκει με ειλικρίνεια την αγάπη, την καλοσύνη ,την ανθρωπιά και κυρίως την ελπίδα ως απαραίτητη μυθοπλασία για τη ζωή .Τελικά μια ταινία απαραίτητη, που θα έπρεπε να προβάλλεται σε όλα τα σχολεία του κόσμου.
Γιώργος Ξανθάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα fermouart.gr