Ταινία στιβαρή, σοβαρή, με χιούμορ, αρχή, μέση και τέλος. Θέμα επίκαιρο, καυτό (μέχρις αυτανάφλεξης) και οικο-βιολογικό. Παράπλευρα θέματα εξίσου σημερινά, απτά και ζέοντα. Επιστροφή στις ρίζες, τη Φύση, τις σβουνιές, τις σκουριές… καταβύθιση στα άδυτα της ύπαρξης και της οικογένειας. Πατρίδα χωρίς πατρίδα. Θρησκεία χωρίς θρησκεία. Οπτική ποίηση μετά μουσικής. Θύτης, Βαμβακάρης, Μιχάλης Μοσχούτης και Άσιμος διάσημος. Μονομαχία στο ελ δάσος του Χολομώντα.
«Έχεις καπνό;» ρωτάει ο μηχανο-γιος Τζόνι (Αργύρης Πανταζάρας) μόλις καταφτάνει, σπάζοντας τον πάγο της σιωπής και χτίζοντας τείχη. Τα δεινά της αποξένωσης αντιπαραβάλλονται με τις οδύνες του μοναχικού βίου του συνειδητού ερημίτη, έναντι του ασυνείδητου ασώτου υιού. Η γενεαλογική κόντρα μετασχηματίζεται σε πάλη επιβίωσης. Ή αντιστρόφως; Η αντίστροφη μέτρηση αρχίζει και λίγο μετράει η σειρά των αντιθέσεων.
«Έχεις καπνό; να στρίψω τσιγάρο», η τελική φράση του Νικήτα (Βαγγέλη Μουρίκη) που κλείνει τον κύκλο αφήνοντάς τον μετέωρο στη σκιά του δάσους. Το κακό παραμονεύει και τη χώρα υπονομεύει αλλά τίποτε δεν τελειώνει όσο υπάρχουν απρόβλεπτοι άνθρωποι, παραβατικοί ή/και απαράβατοι. Η παράβαση του Νικήτα (όνομα-σύμβολο μιας ακόμη επανάστασης) ενέχει στοιχεία αρχαίου σατιρικού δράματος και αριστοφανικής κωμωδίας. Η πίκρα και ο πόνος γίνονται σάρισες μακεδονικές.
Ερμηνείες ανοιχτές σε διάφορες παραλλαγές. Ιατρόπουλος κουμπάρος καταλύτης. Μουρίκης σπέσιαλ, μεστός και ώριμος. Πανταζάρας σημείο στίξης και σύντηξης. Σοφία Κόκαλη ορθή, μια κάποια αντίστιξη κι αντίβαρο.
Ταινία τιμημένη με πέντε βραβεία στο 61ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, μεταξύ των οποίων ο Αργυρός Αλέξανδρος.
Κώστας Καρδερίνης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress