Σικάγο, δεκαετία του 1930. Μετά τη δολοφονία ενός κοινού τους φίλου, ο ανερχόμενος μικροαπατεώνας Johnny Hooker (Robert Redford) συνεργάζεται με τον έμπειρο συνάδελφο του Henry Gondorff (Paul Newman) για να εκδικηθούν τον αδίστακτο αρχιγκάγκστερ Doyle Lonnegan (Robert Shaw). Οι Hooker και Gondorff σχεδιάζουν μια περίπλοκη απάτη με στοιχήματα για να αποσπάσουν από τον Lonnegan μισό εκατομμύριο δολάρια. Αυτό που δεν ξέρουν είναι ότι το FBI παρακολουθεί τον Lonnegan εδώ και αρκετό καιρό και σκοπεύει να τον φέρει αντιμέτωπο με τη δικαιοσύνη. Ωστόσο τα πράγματα δεν πάνε ακριβώς σύμφωνα με το σχέδιο, απαιτώντας αυτοσχεδιασμό της τελευταίας στιγμής από το απτόητο δίδυμο…
Τέσσερα χρόνια μετά την μεγάλη τους επιτυχία «Οι δυο ληστές/Butch Cassidy and the Sundance Kid», ο Paul Newman, ο Robert Redford και ο σκηνοθέτης George Roy Hill συνεργάστηκαν ξανά για το «Κεντρί». Παρά το γεγονός ότι το «Κεντρί» δίχασε την κριτική (και συνεχίζει να το κάνει), αποτέλεσε μια από τις πιο επιτυχημένες αμερικανικές ταινίες της δεκαετίας του 1970.
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί αυτό το φιλμ ήταν τόσο δημοφιλές και έχει διατηρήσει μέχρι σήμερα μεγάλο μέρος της γοητείας του. Πρόκειται για ένα λουστραρισμένο , άψογα κατασκευασμένο αλλά και κάπως επιφανειακό ‘’caper film’’ , με κομψά σκηνικά και κοστούμια ,με νοσταλγική φωτογραφία του Robert Surtees σε τόνους σέπια και με ένα ακαταμάχητο δίδυμο πρωταγωνιστών.
Το «Κεντρί» έχει άφθονο στυλ, αλλά λιγότερη ουσία καθώς υιοθετεί την τάση του Χόλιγουντ να δίνει προτεραιότητα στην εμπορικότητα παρά στην καλλιτεχνική αξία .Το σενάριο δεν προσφέρει χώρο για την ανάπτυξη χαρακτήρων, που μοιάζουν με καρικατούρες και η σκηνοθεσία παρουσιάζει μια μη ρεαλιστική αλλά ανώδυνη και χιουμοριστική οπτική της Αμερικής του 1930 , όπου στη πραγματικότητα οι συμμορίες του οργανωμένου εγκλήματος δρούσαν ανεξέλεγκτα. Ωστόσο παρά το γεγονός ότι δεν εμβαθύνει κοινωνιολογικά στο θέμα της εγκληματικότητας ,το “Κεντρί” είναι μια πολύ διασκεδαστική ταινία.
Ο καλός τεχνίτης George Roy Hill (“The Great Waldo Pepper”/”Slap Shot”/”Hawaii”) δεν κάνει καμία προσπάθεια να προβληματίσει τον θεατή · προσπαθεί να τον γοητεύσει , να τον ψυχαγωγήσει και τελικά να τον χειραγωγήσει ώστε να ταυτιστεί με τους ‘’καλούς’’ απατεώνες . Σε ένα άλλο μετα-επίπεδο, ο σεναριογράφος David S. Ward με το ευφυές σενάριο του παίζει το δικό του παιχνίδι εξαπάτησης με τον θεατή , καθοδηγώντας τον να πιστέψει την αληθοφάνεια μιας σειράς γεγονότων που απεικονίζονται, μέχρι την αναπάντεχη τελική ανατροπή.
Μια ακόμη θετική επίδραση της ταινίας ήταν ότι αναβίωσε το ενδιαφέρον του κοινού για το έργο του Scott Joplin – συνθέτη του ragtime- που αναβιώνει στο χαρούμενα αναχρονιστικό score από τον Marvin Hamlisch. Το 1983, κυκλοφόρησε μια συνέχεια της ταινίας – «Το κεντρί II» – με διαφορετικό καστ και σκηνοθέτη τον Jeremy Paul Kagan που όμως υπήρξε παταγώδης αποτυχία σε κάθε επίπεδο.
Γιώργος Ξανθάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα fermouart.gr