«Πιστεύω τα πάντα και δεν πιστεύω τίποτα. Τους υποψιάζομαι όλους … και δεν υποψιάζομαι κανέναν»: Επιθεωρητής Clouseau
Ο επιθεωρητής Clouseau (Peter Sellers) καλείται στην εξοχική κατοικία του εκατομμυριούχου Benjamin Ballon (George Sanders) για να διερευνήσει τη δολοφονία του σοφέρ του, Miguel Ostos. Ο σοφέρ διατηρούσε ερωτική σχέση με μια από τις υπηρέτριες, τη Maria Gambrelli (Elke Sommer), που θεωρείται βασική ύποπτη καθώς ο Miguel πυροβολήθηκε στην κρεβατοκάμαρά της και η ίδια βρέθηκε με το όπλο στα χέρια . Όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι η αυτή είναι η δολοφόνος, αλλά ο Clouseau είναι πεπεισμένος για την αθωότητά της, επειδή ένοιωσε άμεση έλξη για αυτήν. Ο αυστηρός αστυνομικός Διευθυντής Dreyfus (Herbert Lom) συνειδητοποιώντας ότι κατά λάθος ανατέθηκε στον Clouseau μια υπόθεση υψηλού προφίλ, αναλαμβάνει προσωπικά τον έλεγχο της έρευνας.
Για τους δικούς του λόγους ο Ballon ασκεί πολιτική επιρροή για να επαναφέρει τον ανορθόδοξο και φαινομενικά ανίκανο ντετέκτιβ στην υπόθεση. Ακολουθεί μια σειρά από νέες δολοφονίες του προσωπικού του Ballon , με βασική ύποπτη πάντοτε τη Maria. Οι ενέργειες του Clouseau εκθέτουν την Sûreté στον Τύπο και ο Dreyfus οδηγείται σε καλπάζουσα παραφροσύνη ,ενώ πτώματα ενόχων και αθώων συσσωρεύονται …
Το «Λαγωνικό 24 καρατίων» , δεύτερη ταινία στη σειρά του επιθεωρητή Clouseau, προήλθε από το γαλλικό θεατρικό έργο , «L’idiote», του Marcel Achard, το οποίο έκανε πρεμιέρα στο Παρίσι το φθινόπωρο του 1960. Περίπου ένα χρόνο αργότερα ο Harry Kurnitz παρουσίασε την προσαρμογή του, «A shot in the dark», στο Broadway. Στο σενάριο της ταινίας ο Blake Edwards συνεργάστηκε με τον William Peter Blatty, σεναριογράφο του «The exorcist».
Η ιστορία είναι απίστευτα απλή, με λίγες βασικές ανατροπές για να κρύψει την ταυτότητα του δολοφόνου μέχρι το τέλος, και υπάρχει κυρίως για να δώσει την δυνατότητα στον Peter Sellers να επιφέρει το χάος και την καταστροφή σε όποιον χώρο κινείται.
Αν ο Edwards γνωρίζει κάτι άριστα , είναι το να σκηνοθετεί κωμωδίες, και η προσωπική άποψη του για το slapstick δεν λειτούργησε ποτέ καλύτερα από ότι εδώ. Ο Edwards αξιοποιεί την ‘’επανάληψη’’ ως πηγή γέλιου – το επαναλαμβανόμενο θέαμα του Clouseau να μεταφέρεται λανθασμένα στη φυλακή, οι αιφνιδιαστικές επιθέσεις καράτε του οικιακού βοηθού, Cato (Burt Kwouk), οι επικρίσεις του Clouseau στον μόνιμα απορημένο συνεργάτη του, Lajoy (Graham Stark), αλλά κυρίως η ξεκαρδιστική συστροφή των ματιών και ο νευρικός κλονισμός του Dreyfus που του προκαλούν τις γκάφες του Clouseau και τελικά οι απέλπιδες απόπειρες του να τον εξοντώσει.
Τα κωμικά γκαγκ του «Λαγωνικού» αποκαλύπτουν τις ιδιότητες μιας παράλογης κωμωδίας με έντονα μετα-γλωσσικά χαρακτηριστικά. Το σύμπαν του Clouseau είναι παράλογο και εντελώς ανήθικο , με τον καθένα να δρα με απόλυτη ιδιοτέλεια .Ο ανίκανος επιθεωρητής, ειδικευμένος σε γελοίες μεταμφιέσεις και λανθασμένες συλλήψεις, παρακολουθεί με αδιατάραχτη ηρεμία έναν κόσμο που του φαίνεται απλός και γραμμικός , αλλά στον οποίο βρίσκονται σε εξέλιξη ίντριγκες, καταδιώξεις, εγκλήματα . Όλα είναι προφανή σε όλους εκτός από αυτόν. Παρόλα αυτά χάρη σε μια παράδοξη σειρά συμπτώσεων -που αγγίζει τα όρια της μεταφυσικής -καταφέρνει να απονέμει δικαιοσύνη, ανακαλύπτοντας ακούσια τους εγκληματίες. Ακόμη και ο θάνατος είναι εντελώς παράλογος και απρόβλεπτος. Στο φινάλε του φιλμ μια βόμβα που προοριζόταν για τον Clouseau ανατινάζει το μεγαλύτερο μέρος του καστ, ολοκληρώνοντας την κάθαρση.
Ο Clouseau είναι μια αξιοθρήνητη αποτυχία, τόσο ως ντετέκτιβ όσο και ως καρδιοκατακτητής .Ωστόσο όπως όλοι οι ηλίθιοι είναι άτρωτος και αήττητος ,οδηγώντας τον γραφειοκράτη Dreyfus να δηλώσει σε μια κρίση παράνοιας :«Δώστε μου δέκα άντρες όπως ο Clouseau και θα μπορούσα να καταστρέψω τον κόσμο!».
Γιώργος Ξανθάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα fermouart.gr