ΠΡΩΤΗ ΑΓΕΛΑΔΑ, Η - Νίνος Φένεκ Μικελίδης

΄Ένα πρωτότυπο γουέστερν μας προσφέρει η Αμερικανίδα Κέλι Ράικαρτ («Γουέντι και Λούσι», «Night Moves») με την όμορφη, διανθισμένη με χιούμορ αλλά και λυρισμό, ταινία της, «Η πρώτη αγελάδα» («First Cow»). Η ταινία αρχίζει στη σύγχρονη εποχή, με μια νεαρή γυναίκα, να ξεθάβει, στα δάση του Όρεγκον, δυο σκελετούς. Στη συνέχεια, η Ράικαρτ μας επιστρέφει στον 19 αιώνα, και συγκεκριμένα στα 1820, στο Όρεγκον των σκαπανέων, όταν οι άνθρωποι είτε έψαχναν για χρυσάφι είτε προσπαθούσαν, με διάφορους άλλους τρόπους, να φτιάξουν μια καλύτερη ζωή στη γη, όπως πίστευαν, της επαγγελίας.

Εκεί θα γνωρίσουμε τους δυο πρωταγωνιστές, τον Ότις «Κούκι» (Τζον Μαγκάρο), μέλος μιας ομάδας κυνηγών δερμάτων, και στη συνέχεια, τον Κινγκ Λου (Οράιον Λι), ένα Κινέζο μετανάστη, που ο Ότις ανακαλύπτει γυμνό, κρυμμένο μέσα στους θάμνους και κυνηγημένο από κακούς Ρώσους. Ο Ότις θα τον κρύψει και ανάμεσα στους δυο θα αναπτυχθεί μια μεγάλη φιλία, που είναι και ένα από τα βασικά θέματα της ταινίας (όπως αναφέρει στην αρχή και η ταινία με το απόσπασμα του Γουίλιαμ Μπλέικ: «το πουλί μια φωλιά, η αράχνη ένα δίχτυ, ο άνθρωπος τη φιλία»). Με τον Ότις να επιστρέφει στην τέχνη του μάγειρα, όταν στο δάσος, κοντά στην καλύβα τους, ανακαλύπτει την αγελάδα ενός πλούσιο Βρετανού αριστοκράτη, κι αρχίζει να την αρμέγει κρυφά τα βράδια, για να φτιάξει κέικ που γίνονται ανάρπαστα από τους κατοίκους της περιοχής, και με τον Κινγκ Λου, να μαζεύει τα χρήματά τους με στόχο να πάνε κάποτε στο Σαν Φρανσίσκο να ανοίξουν εκεί δική τους επιχείρηση και να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη.

Η Ράικαρτ, με τη βοήθεια του συν-σεναριογράφου της Τζόναθαν Ρέιμοντ (που έγραψε και το βιβλίο στο οποίο στηρίχτηκε η ταινία), αναπτύσσει όμορφα και με χιούμορ τα πρόσωπα, τοποθετώντας τα στο περιβάλλον τους, στις απέραντες ανεξερεύνητες περιοχές του Όργκον, όταν οι σκαπανείς άνοιγαν τα πρώτα μονοπάτια, καταγράφοντας με ένα έντονο, που σπάνια βλέπουμε στον κινηματογράφο, ρεαλισμό, με τους πραγματικούς χώρους, τις αφιλόξενες, βρόμικες, με τους λασπωμένους δρόμους, πόλεις, τα ατημέλητα, φτιαγμένα στο χέρι ρούχα, τις τρύπιες μπότες, τα νεαρά φτωχά κορίτσια να κάνουν διάφορες αγκαρίες και γενικά ένα Ουέστ όχι εκείνο του μύθου αλλά όπως πραγματικά ήταν, προσφέροντάς μας ένα Φαρ Ουέστ, που μου θύμισε εκείνο στην ταινία του Ρόμπερτ ‘Ολτμαν «MacCabe and Mrs. Miller» (ελληνικός τίτλος «Ο χαρτοπαίκτης και η κυρία»), με τη φωτογραφία του Κρίστοφερ Μπλάουβελτ, γυρισμένη στο παλιό φορμά, 4:3, της δεκαετίας του ’40, να δημιουργεί τη σωστή ατμόσφαιρα, και τονίζοντας τους ατέλειωτους κινδύνους και υποβάλλοντας την οικονομική ανάπτυξη, ταυτόχρονα με μια άγρια εκμετάλλευση.