Σε αυτήν την ταινία ο πρωταγωνιστικός ρόλος του πατέρα που διατρέχει όλη την γκάμα των συναισθημάτων, από περήφανη αντίδραση, καχυποψία, οργή, σύγχυση, φόβο, λύπη, ενθουσιασμό, απόγνωση και πολλά άλλα, προσφέρεται στον Άντονι Χόπκινς για να δώσει ένα ρεσιτάλ ερμηνείας, στην πραγματικότητα ένα one man show, αν και στέκεται δίπλα του επάξια (σαν "αντίφωνο") η Ολίβια Κόλμαν με την πιο συγκρατημένη της ερμηνεία.
Και η σκηνοθεσία σε επίπεδο "όψης" που λένε στο θέατρο είναι προσεγμένη χωρίς να είναι επιδεικτική.
Εκείνο όμως που κάπου κολλάει είναι η αφήγηση που είναι στατική, παραμένοντας στο αρχικό εύρημα εναλλαγής των προσώπων καθώς εμφανίζονται με διαφορετικές ταυτότητες στην “σκηνή” έτσι όπως μπερδεύονται στο μυαλό του Άντονι. Έτσι η αναπαράσταση της κατάστασης που βιώνει ο κεντρικός χαρακτήρας σαν "μικρός μπαμπάς" (μεταφορά του σαν γέροντας που ξαναγίνεται μωρό) υπέρ-δραματοποιείται σε ένα είδος, όχι ψυχολογικού, αλλά ψυχοπαθολογικού θρίλερ παραισθήσεων, μοτίβο που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, καθώς μπλέκονται και ξεμπλέκονται και διαπλέκονται οι παράλληλες γραμμές της πραγματικής και φανταστικής ζωής που βιώνει μέσα από τα κενά μνήμης. Κι αυτό μππορεί να φαίνεται αρκετά περίπλοκο επιφανειακά και βασανιστικό για τον κεντρικό χαρακτήρα, αλλά δεν έχει κάποιο δραματουργικό βάθος που μένει και που αξίζει να αναλυθεί μετά... Όλα τελειώνουν μόλις ξεκαθαρίσουν στο φινάλε τα πράγματα -τουλάχιστον για τον θεατή.
Η τελική σκηνή με τον Άντονι / Άντονι Χόπκινς να ξεσπάει σε λυγμούς χαμένος “στη μετάφραση” σαν μικρό παιδί είναι τόσο theatrical, παρά την καταληκτική έξοδο από το παράθυρο έξω στον κήπο, που προδίδει τη θεατρική καταγωγή αυτής της ιστορίας. Είναι η σκηνή που ανεβάζει το δραματικό τόνο στο κλείσιμο του έργου για να κερδίσει το χειροκρότημα του κοινού που πάντα συγκινείται και ανταποκρίνεται σε κάτι τέτοια!
Στην ταινία η ερμηνεία της Ολίβια Κόλμαν είναι πιο μεστή και ουσιαστική κι ας κερδίζει τις εντυπώσεις ο Άντονι Χόπκινς σε ρόλο αβανταδόρικο -πιο αβανταδόρικος δεν γίνεται!!!
Το σενάριο είναι υπερβολικό (υπερ-δραματοποιημένο εξ αρχής από το θεατρικό) γιατί βάζει όλα τα συμπτώματα στον ίδιο πάσχοντα, μεταβολή προσωπικότητας, διαταραχή του ύπνου, ψευδαισθήσεις, ανάρμοστη συμπεριφορά, παραληρηματικές ιδέες, άγχος και κατάθλιψη και "φορτώνει" το ρόλο (δηλαδή "λαϊκίζει").
Και βέβαια ο Άντονι Χόπκινς που είναι στο στοιχείο του, ανταποκρίνεται εντυπωσιακά στις απαιτήσεις του ρόλου με τις εναλλαγές σε όλη την γκάμα των συναισθημάτων / συμπτωμάτων.
Γι' αυτό λέω ότι είναι αβανταδόρικος ρόλος, όπως ήταν ο ρόλος του Χάνιμπαλ στη Σιωπή των Αμνών, ή ο ρόλος του τρελαμένου Τζόκερ για τον Χιοακίν Φίνιξ ή παλαιότερα ο ρόλος του ωραίου τρελού για τον Τζακ Νίκολσον στη Φωλιά του Κούκου. Μόνο που το σενάριο αυτής της ταινίας δεν είναι του ίδιου βεληνεκούς, είναι στατικό και επαναλαμβανόμενο με τη φόρμα ενός, όχι ψυχο-παθολογικού θρίλερ, ώσπου να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα στο φινάλε...
Σωτήρης Ζήκος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα cinephilia.gr