Οι τελευταίες ημέρες μιάς καρκινοπαθούς που αργοπεθαίνει στο πατρικό της όπου επίσης βρίσκονται οι αδελφές και η πιστή υπηρέτρια τους. Ανέκαθεν ο Σουηδός δημιουργός Ινγκμαρ Μπέργκμαν φανταζόταν την ανθρώπινη ψυχή σαν μιά «κόκκινη, υγρή μεμβράνη» οπότε εξηγούνται οι αποχρώσεις του κόκκινου που διακρίνονται συνεχώς στην ταινία. Μπορούν να ερμηνευθούν ως «ψυχές σε απόγνωση» και καταπλακώνουν, πράγματι σαν μεμβράνη, το μάτι του θεατή, φέρνοντάς τον σε μιά κατάσταση άγχους.
Το παράξενο είναι, ότι στην πραγματικότητα, κατά τα γυρίσματα της ταινίας, ο μόνος που είχε τρομερό άγχος ήταν ο ίδιος ο Μπέργκμαν, όχι όμως τόσο εξαιτίας των καλλιτεχνικών του ανησυχιών, όσο των απόλυτα ρεαλιστικών. Την γύριζε καταχρεωμένος, χωρίς να την έχει προπωλήσει και χωρίς να έχει πληρώσει ούτε τους τεχνικούς, αλλά ούτε τους ηθοποιούς. Βέβαια οι Χάριετ Αντερσον, Ινγκριντ Τούλιν, Κάρι Σίλγουαν, Ερλαντ Γιόζεφσον που πρωταγωιστούν δεν είχαν τελικά κανένα παράπονο καθώς ο Μπέργκμαν, για μια ακόμη φορά δικαιώθηκε πετυχαίνοντας μιά από τις διασημότερες ταινίες της καριέρας του, η οποία μάλιστα προτάθηκε γιά το Οσκαρ, όχι καλύτερης ξενόγλωσσης παραγωγής, αλλά καλύτερης ταινίας 1973. Aπό τις πέντε υποψηφιότητες που απέσπασε κέρδισε τελικά το βραβείο καλύτερης φωτογραφίας (Σβεν Νίκβιστ).
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr