Κάτι ανάμεσα στο rom-com και την ανατροπή του επιχειρεί να κάνει στη νέα του αυτή ταινία ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος που το 2016 μας είχε δώσει το συμπαθητικό εκείνο Suntan. Τη φορά αυτή πρόκειται για μια ερωτική, με ρομαντικό στοιχεία, ιστορία, ανάμεσα σε δυο Αμερικανούς που βρίσκονται στην Ελλάδα, ένα «ντί-τζέι» σε παραλιακά μπαρ και μια δικηγόρο μεταναστών, ιστορία που διαδραματίζεται ανάμεσα στην Αθήνα και την Αντίπαρο (νησί που κυριαρχούσε και στην προηγούμενη ταινία του σκηνοθέτη).
Η ιστορία αρχίζει σ’ ένα ξέφρενο πάρτι, με το ζευγάρι που γνωρίζεται εκεί, να καταλήγει γυμνό στην ακρογιαλιά, και να συλλαμβάνεται από την αστυνομία, και συνεχίζεται μέσα από συναντήσεις τόσο στην Αθήνα, όσο και στο νησί, μέσα από ατέλειωτα γλέντια, χορούς, μεθύσια, σνιφάρισμα και ενδιάμεσες ερωτικές (με αρκετό γυμνό) σκηνές, με μια ακόμη σκηνή με ολόγυμνο το ζευγάρι να διασχίζει την Αθήνα σε μοτοσυκλέτα (και να συλλαμβάνεται ξανά από την αστυνομία). Σχέσεις που υποτίθεται αναπτύσσονται σ’ ένα μεγάλο διάστημα (με το ζευγάρι να βρίσκεται πάντα σε ατμόσφαιρα Friday-Παρασκευής, ώσπου να φτάσουμε στη Δευτέρα (Monday) του τίτλου, όπου τα πράγματα αποκτούν μια υποτιθέμενη ωρίμανση…
Δυστυχώς, με ένα γεμάτο κλισέ σενάριο και ακόμη πιο κλισέ διαλόγους, είτε με σκηνές με ωραία αν και ανεκμετάλλευτα δραματουργικά τοπία, είτε επαναλαμβανόμενες, χωρίς να προσθέτουν τίποτα στην εξέλιξη της ιστορίας ή στους χαρακτήρες, και ερμηνείες, ιδιαίτερα από τους δυο πρωταγωνιστές, μέτριες, με ένα χαλαρό ρυθμό (χρειαζόντουσαν αλήθεια δυο σχεδόν ώρες για να ειπωθεί μια τέτοια ιστορία;), η ταινία τελικά, από ένα σημείο κι ύστερα, δεν καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr