Ένας Σύρος που βρίσκεται εγκλωβισμένος στον Λίβανο θα δεχτεί την πρόταση εκκεντρικού και διάσημου καλλιτέχνη να μετατρέψει την πλάτη του σε έργο τέχνης με αντάλλαγμα τη βίζα ελευθερίας του για το Βέλγιο, όπου ελπίζει να ξαναβρεί την πρώην αγαπημένη του η οποία εντωμεταξύ έχει παντρευτεί ένα αξιωματούχο της πρεσβείας.
Συναρπαστική η αρχική ιδέα που επιχειρεί να ξεδιπλωθεί σε ένα τρίπτυχο με θέματα την αξία της τέχνης, τη δύναμη του έρωτα και το πολιτικό σχόλιο. Όμως το φιλμ από την Τυνησία που προτάθηκε για το ξενόγλωσσο Όσκαρ, παρά το δυνατό ξεκίνημα και το πιασάρικο concept του, δεν αντέχει μέχρι τέλους το βάρος ενός τόσο φιλόδοξου εγχειρήματος. Το πιο εύστοχο κομμάτι του φιλμ είναι εκείνο που αφορά στην εμπορευματοποίηση της τέχνης και τους μηχανισμούς του θεάματος με τη συσχέτιση της ιστορίας του Μεφιστοφελή και την πολιτική διάσταση του σεναρίου. Και το πιο αδύναμο, το ερωτικό κομμάτι που αναλώνεται σε ανούσιους μελοδραματικούς τόνους.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athensvoice.gr