Ακόμα ένα ντεμπούτο στη σκηνοθεσία μεγάλου μήκους ταινίας είναι και ο «Ράφτης» της Σόνιας Λίζα Κέντερμαν με τον Δημήτρη Ημελλο στον ρόλο του ήρωα του τίτλου. Είναι ένας αγέλαστος αλλά αφοσιωμένος επαγγελματίας ο οποίος αναζητεί τρόπους ώστε να διατηρηθεί ζωντανό το επάγγελμα του πατέρα του (Θανάσης Παπαγεωργίου) το οποίο συνεχίζει ο ίδιος.
Όταν το μυαλό και η καρδιά συνεργάζονται αρμονικά, η δημιουργία είναι αναπόφευκτη – αυτό με απλά λόγια είναι και το βαθύτερο μήνυμα της όλης ιστορίας που σύντομα «βγαίνει στον δρόμο» ακολουθώντας τα βήματα για μια νέα αρχή του ράφτη.
Κάτι σαν κράμα από Μπάστερ Κίτον και Πιέρ Ετέξ, ο Δημ. Ημελλος είναι σαφώς η ψυχή μιας βαθιά ανθρώπινης, ζεστής ταινίας που αποπνέει καλοσύνη και αισιοδοξία υπερασπίζοντας την ιδέα της ανανέωσης με σεβασμό απέναντι στο παρελθόν και την παράδοση. Το στοιχείο της μοναξιάς ηχηρό και εδώ, όμως η αχτίδα και το χαμόγελο αφήνουν σαφώς ένα πιο φωτεινό αποτύπωμα.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα in.gr