Δύο εραστές, μια σχέση δίχως αρχή και τέλος, οι καταρράκτες του Ιγκουασού σαν «χωνευτήρι» δακρύων.
«Ας τα ξαναβρούμε», έλεγε συνέχεια ο Χο Πο-Γουίνγκ. Εγώ, πάλι, ποτέ δεν «τα βρήκα» με το «Ευτυχισμένοι Ξανά», παρά την αγάπη μου προς το μεγαλύτερο μέρος της φιλμογραφίας του Γουόνγκ Καρ Γουάι. Η σημερινή επανάληψη του έργου ήταν παρόμοια με την πρώτη, στο Φεστιβάλ Καννών του ’97, όπου το φιλμ τιμήθηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας, ανεβάζοντας το hype γύρω από το όνομα του σπουδαίου εικονοκλάστη. Τρία χρόνια αργότερα, με την «Ερωτική Επιθυμία», ακολουθούσε το αιώνιο cult status…
Εδώ έχουμε την παράδοξη ερωτική ιστορία δύο ανδρών που από το Χονγκ Κονγκ βρέθηκαν στην Αργεντινή, με το όνειρο να δουν τους καταρράκτες του Ιγκουασού, μα ξέμειναν εκεί δίχως να το πραγματοποιήσουν ποτέ (τουλάχιστον μαζί…), χωρίζοντας κι ενώνοντας τις ζωές τους ξανά και ξανά, αλλά χωρίς πραγματικό δέσιμο και προορισμό. Σαν ένα «pause» που πατήθηκε κατά λάθος κι έμεινε κολλημένο σ’ αυτό το αδιέξοδο.
Χωρίς πραγματικό σεναριακό σκελετό, όπως είθισται στις ταινίες του Γουόνγκ Καρ Γουάι, το φιλμ αποτελεί ένα (ακόμη) εξαιρετικό οπτικό δείγμα της συνεργασίας του με τον dp Κρίστοφερ Ντόιλ, ο οποίος τολμά να ανεβάζει τα contrast της τετραχρωμίας… στο Θεό! Αν θυμηθούμε την ένταση του volume που ανεβαίνει μέχρι το… 11 στο «This Is Spinal Tap», εδώ συμβαίνει κάτι αντίστοιχο με την χρωματική παλέτα. Από το μουντό μαυρόασπρο μέχρι το εκτυφλωτικό σε ποικιλίες χρώμα που ξεχύνεται στην οθόνη σε εντάσεις αποχρώσεων και σου ρίχνει… σφαλιάρες αισθητικής σπάνιας ομορφιάς (όσο και «γύμνιας», ενίοτε), αυτός είναι ο βασικός (και μάλλον μοναδικός) λόγος για τον οποίο αξίζει να θυμάται κανείς το «Ευτυχισμένοι Ξανά». Και για το εύρημα των «ανάποδων» γεωγραφικά τόπων στον πλανήτη.