Η ταινία για την οποία η ηθοποιός Φράνσες Μακ Ντόρμαντ και η σκηνοθέτρια Κλόε Ζάο κέρδισε αντιστοίχως το βραβείο Οσκαρ Α ρόλου και σκηνοθεσίας (καθώς και ως παραγωγοί εκείνο της καλύτερης ταινίας), είναι μια παράξενη ματιά πάνω στην Αμερική της οικονομικής κρίσης, στην οποία η Κινέζα σκηνοθέτρια δεν θέλει να ασκήσει άμεσα κριτική (η ιστορία εκτυλίσσεται στην περίοδο της οικονομικής κρίσης στην δεκαετία του 2010).
Αυτό που κάνει είναι να αναζητήσει το μονοπάτι της ελπίδας, ακόμα και αν αυτή η έννοια κρύβει πολλά ερωτηματικά όπως τουλάχιστον αντιλαμβανόμαστε παρακολουθώντας την πορεία της μυστηριώδους Φερν (Μακ Ντόρμαντ), η οποία έχει χάσει τα πάντα (λόγω κυρίως του ασυμβίβαστου του χαρακτήρα της) και πρέπει να συνεχίσει να ζει. Μήπως όμως αυτό ακριβώς το χάσιμο των πάντων και η ζωή της περιπλάνησης μέσα σε ένα τροχόσπιτο, θα την βοηθήσει να επαναπροσδιορήσει τον εαυτό της και να μπει ξανά στην μάχη ανεξαρτήτως από το αν είναι πλέον μια γυναίκα στα 60;
Οι ρυθμοί είναι αργοί, οι διάλογοι απελπιστικά καθημερινοί, το τοπίο μαγευτικό και συγχρόνως ανατριχιαστικό μέσα στην σεληνιακή ερημιά του. Η Μακ Ντόρμαντ παίζει με το σώμα και το βλέμμα, την έκφραση, ζει κάθε δευτερόλεπτο του ρόλου της, ακόμα και όταν καθαρίζει τουαλέτες. Μοιάζει με πλάσμα αέρινο, σχεδόν μεταφυσικό, ένα φάντασμα με καλή ψυχή μέσα στην έρημο της μοναξιάς που μόνο εκείνη καταλαβαίνει. Κέρδισε γι’ αυτόν τον ρόλο το τρίτο της Οσκαρ (Α ρόλου).
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr