ΦΩΛΙΑ, Η - Ηλίας Φραγκούλης

Και η σχηματοποίηση έχει τα όριά της! Και, παραδόξως, το μεγαλύτερο σοκ σε τούτη τη «Φωλιά» δεν έχει να κάνει με το κάκιστο σενάριο του Σον Ντέρκιν, αλλά με τη διαπίστωση ότι πρόκειται για τον σκηνοθέτη του εξαιρετικού «Μάρθα Μάρσι Μέι Μαρλίν» (2011), ο οποίος εξαφανίστηκε έκτοτε και κάνει «comeback» με αυτό το δράμα ταινίας, το οποίο δεν έχει απολύτως καμία σχέση με (εκείνο) το ντεμπούτο του!

Χρονικά τοποθετημένο στη δεκαετία του ’80 (αν και η αισθητική και αφηγηματική ασάφεια δεν βρίσκουν σημεία ταύτισης μ’ εκείνη την περίοδο, πέραν του soundtrack και των «γιάπικων» αναφορών που σχετίζονται με τις επαγγελματικές δραστηριότητες του κεντρικού ήρωα), το φιλμ μας συστήνει μία τετραμελή οικογένεια μεγαλοαστικού lifestyle, που στην πραγματικότητα δεν έχει τις βάσεις για να ζει μ’ αυτό τον τρόπο. Ο Ρόρι είναι ένας άπληστος entrepreneur που θα κουβαλήσει όλο του το «σπίτι» εκεί που τον καλεί το χρήμα, κάτι που η Άλισον έχει ήδη αντέξει τέσσερις φορές κατά τη διάρκεια του έγγαμου βίου τους. Η νέα τους μετακόμιση τους τοποθετεί από τις ΗΠΑ στα πάτρια εδάφη του Ρόρι, ο οποίος κάνει την έκπληξη σε σύζυγο, έφηβη κόρη και μικρότερο γιο και τους παρουσιάζει μία πελώρια έπαυλη στη βρετανική ύπαιθρο σαν τη νέα τους κατοικία! Σταδιακά, τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας θα δείχνουν όλο και πιο ξεκάθαρα ότι… το μέγεθος δεν μετράει, ούτε και φέρνει την ευτυχία, με την κρίση στις μεταξύ τους σχέσεις να διογκώνεται.

Ο ρυθμός του Ντέρκιν είναι αμήχανα αργόσυρτος, το ύφος υπερβολικά σοβαροφανές και ο θεατής εισπράττει από νωρίς την εντύπωση ότι παρακολουθεί ένα «υπαρξιακό» δράμα άλλης περιόδου / δεκαετίας (λέγε με και «παρωχημένο»), σαν στοιχειωμένο από τις προβληματικές Ευρωπαίων δημιουργών του παρελθόντος. Όσο κι αν πασχίζει να πείσει γι’ αυτό ο σκηνοθέτης Ντέρκιν, άλλο τόσο τον προδίδει η αδυναμία του σεναρίου και των χαρακτήρων του, οι οποίοι μαστίζονται από την αδιαφορία των σχηματικών ρόλων τους. Για αρκετή ώρα, ο Ντέρκιν καταφέρνει να προσδώσει στη «Φωλιά» ένα αίσθημα λανθάνουσας αγωνίας για τον ερχομό κακών «μαντάτων», συμβάντων και ανατροπών, όμως η αποστασιοποίησή του από το ουσιαστικό δράμα (ή τους τυπικούς μελοδραματισμούς του είδους) δεν του επιτρέπει να μπασταρδέψει την «arty» ματιά του σε καταστασιακό και στην ιστορία που επίσης υπογράφει. Από τη στιγμή που αυτό περνά στη συνείδηση του θεατή (ότι τίποτε συνταρακτικό δεν πρόκειται να διαφοροποιήσει την καθημερινότητα των Ο’Χάρα), η ταινία βυθίζεται στην απόλυτη πλήξη.

Υπάρχουν στιγμές «κρίσης» που φλερτάρουν με το γέλιο, όπως εκείνη όπου η Άλισον ανακαλύπτει πως η κόρη της καπνίζει κρυφά (σοκ και δέος), όπως η ένδειξη (προς το κοινό) ότι η έφηβη κόρη έχει πάρει τον «κακό» το δρόμο ακούγοντας το… «A Forest» των Cure (ενώ πριν την έβγαζε με Thompson Twins…), ή κι εκείνη όπου η Άλισον το σκάει από business dinner και μπεκροπίνει σε gay club, χορεύοντας με Τζίμι Σάμερβιλ μέχρι τελικής πτώσης! Ακόμη και η (άθελά της «θριλερική» σε κάποιο σημείο) υποπλοκή με το άλογο της Άλισον δεν βγάζει νόημα, ενώ η μόνη ενδιαφέρουσα σκηνή που ξεγυμνώνει τον χαρακτήρα του Ρόρι (η αιφνίδια επίσκεψη στο διαμέρισμα της μητέρας του), έχει ελάχιστη διάρκεια ώστε να προσθέσει «ζουμί» (πέραν του… σχηματικού, δηλαδή) στη σκιαγράφηση του ήρωα. Στράφι οι ελπίδες που είχαμε εναποθέσει στο όνομα του Ντέρκιν…