Στην Αυστρία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Φραντς Γιέγκερστέτερ είναι ένας αγρότης και αντιρρησίας συνείδησης που απολαμβάνει μια ειδυλλιακή ζωή με τη γυναίκα του, Φάνι, και τα τρία μικρά κορίτσια τους. Όταν καλείται να καταταγεί, αποκηρύσσει τον ναζισμό κι αρνείται να ορκιστεί πίστη στον Αδόλφο Χίτλερ, κινδυνεύοντας να χάσει την οικογενειακή του ευτυχία και την ίδια του τη ζωή.
Βιογραφικό δράμα που αφηγείται την αληθινή ιστορία του Γιέγκερστέτερ, βασισμένο στην αλληλογραφία του με τη γυναίκα του, και το οποίο κέρδισε το Βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής στο περυσινό φεστιβάλ Καννών.
Μια ιστορία για τον πασιφισμό, την ακεραιότητα και τον αφανή ηρωισμό. Για την ακραία τροπή που μπορεί επίσης να πάρει η ζωή ενός ανθρώπου, από εκεί που χαίρεται τον προσωπικό του παράδεισο να βρεθεί να υφίσταται την εξευτελιστική ταπείνωση από μια μορφή εξουσίας και μάλιστα στη χειρότερη, φασιστική, έκφανσή της.
Το σεναριακό πλάτειασμα αποζημιώνουν τα απέραντα, καταπράσινα πλάνα που φτιάχνει ο διευθυντής φωτογραφίας Γιοργκ Βίντμερ, που μαζί με το συγκινητικό μουσικό θέμα του Τζέιμς Νιούτον Χάουαρντ εκθειάζουν την ειδυλλιακή γαλήνη και πληρότητα της απλής οικογενειακής ζωής, την κοπιαστική, αλλά ζωτική σχέση του ανθρώπου με τη γη και την αρμονική του συνύπαρξη με τη φύση. Ωστόσο, ο σκηνοθέτης προχωρά σε μια συζητήσιμη επιλογή ν’ αφήσει τους γερμανικούς διαλόγους αμετάφραστους. Παρότι δεν εκφέρονται όλοι από τους Ναζί, η συνολική εντύπωση που δημιουργεί η γλώσσα ειδικά σε όσους δεν τη γνωρίζουν, είναι το υποτιμητικό στερεότυπο της ακατάληπτης ανθρωποφαγικής κραυγής.
Νίκος Τσαγκαράκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα patris.gr