ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ, Η - Ηλίας Φραγκούλης

Έχουν μία ευαισθησία αβίαστη αυτά τα ασιατικά έργα. Που φαντάζει απλοϊκή, αλλά διαθέτει μαστοριά σεναριακή από κάτω, που αν συνδυαστεί με ικανό σκηνοθέτη και το σωστό casting, σε κάνει να χαίρεσαι σινεμά. Η «Εποχή της Βροχής» δεν ανακαλύπτει τον… τροχό δραματουργικά, αλλά επειδή έχει τα κότσια να «δραπετεύει» από τα στεγανά του φεστιβαλικού «art-house» και να προσφέρει κάτι πολύ τίμιο αφηγηματικά, κερδίζει πόντους και, ενδεχομένως, και την καρδιά του θεατή.

Εποχή των μουσώνων, στη Σιγκαπούρη. Με λιτό τρόπο, αντιλαμβανόμαστε μέσα σε ελάχιστα λεπτά τα πάντα για την κεντρική ηρωίδα. Είναι δασκάλα της κινέζικης γλώσσας σε γυμνάσιο της Σιγκαπούρης, πλησιάζει τα σαράντα, πασχίζει να μείνει έγκυος (επί οκτώ χρόνια), ο σύζυγος είναι διαρκώς απών και στο σπίτι φροντίζει τον ανάπηρο πεθερό της, ο οποίος εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από εκείνην, λες και πρόκειται για ένα μωρό. Ίσως προφανείς «ισορροπίες», αλλά ο Άντονι Τσεν χειρίζεται τα πάντα με έναν λεπτά φυσικό τρόπο, χωρίς να γέρνει προς το μελόδραμα ή κάτι το υπαρξιακά βαρύ.

Η Λινγκ θα ξεχωρίσει έναν από τους πιο μέτριους μαθητές της τάξης της και θα προσπαθήσει να τον βοηθήσει να περάσει το μάθημα με καλό βαθμό, κάνοντάς του «ιδιαίτερα» μετά τη λήξη του σχολικού ωραρίου. Το νεαρό αγόρι, ο Γουεϊλούν, είναι ταλαντούχος αθλητής του wushu, λατρεύει τον Τζάκι Τσαν και μεγαλώνει σχεδόν μόνος, σ’ ένα παρατημένο από τους μεγαλοαστούς γονείς του σπίτι. Αυτή την «ορφάνια» έρχεται να καλύψει (σχεδόν) η Λινγκ, που όμως… είναι και γυναίκα. Και μέσα από την αρχική αίσθηση της στοργής και του «μητρικού» της ενδιαφέροντος, θα προκύψει κάτι ακόμη… θερμότερο σε συναισθήματα.

Οι δύο χαρακτήρες του φιλμ χτίζουν σταδιακά μία «γέφυρα» φιλίας, καθώς ο κόσμος της Λινγκ γκρεμίζεται, μέσω της απογοήτευσης από τον γάμο της, των αδιέξοδων προσπαθειών της να κυοφορήσει, των υποψιών ότι ο σύζυγός της έχει βρει ερωμένη και ίσως έχουν, πια, συνάψει σοβαρό δεσμό, ενώ η φροντίδα του πεθερού της την έχει εξαντλήσει σωματικά και ψυχολογικά. Δασκάλα και μαθητής βιώνουν ένα νοιάξιμο που και οι δύο έχουν ανάγκη για να πορευτούν, όμως, η κατάληξή του εννοείται πως θα τους οδηγήσει σε κάτι το «απαγορευμένο», η αποκάλυψη του οποίου μπορεί να τους καταστρέψει και να τους χωρίσει για πάντα.

Η ιστορία του Τσεν (επίσης σεναριογράφος εδώ) βαδίζει (χωρίς να ενοχλεί ή να απογοητεύει) σε προβλέψιμα μονοπάτια, όμως η κομψότητα των συναισθημάτων ανθρωπιάς που συχνά χαρακτηρίζει τούτο το genre στο πλαίσιο της ασιατικής παραγωγής εξελίσσεται με μία σκηνοθετική γνώση και οικονομία που απλά θαυμάζεις. Ο Τσεν συνδυάζει επαγγελματική αρτιότητα με τεχνικές αφήγησης του mainstream δυτικού σινεμά, σε βαθμό να αισθάνεσαι ότι βλέπεις… αμερικάνικη ταινία (για καλό το λέω)! Πραγματικά, εάν το θέμα της ερωτικής σχέσης μεταξύ μιας δασκάλας κι ενός έφηβου μαθητή δεν ήταν τόσο taboo (για κάθε κοινωνία, έτσι κι αλλιώς…), πολύ σύντομα θα βρισκόμασταν μπροστά σε ένα αγγλόφωνο remake της «Εποχής της Βροχής».

Από ένα σημείο κι έπειτα, το ρομάντζο βαδίζει σε γνωστά… δραματικά μονοπάτια και το σενάριο δεν επιφυλάσσει εκπλήξεις ή «θορυβώδεις» ανατροπές, οδηγώντας σε ένα χαμηλότονο φινάλε που, έστω, προτείνει την αισιοδοξία και τον ερχομό μιας… λιακάδας. Η ζωή πληγώνει. Αλλά συνεχίζεται.