Τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε μια καθηγήτρια της κινέζικης γλώσσας στη Σιγκαπούρη και τον μαθητή της, καταγράφει με λεπτότητα και χιούμορ, βουτηγμένα σε μια μουντή ατμόσφαιρα, που τονίζει η βροχερή περίοδος των μουσώνων στην κινέζικη ταινία «Η εποχή της βροχής» ο Άντονι Τσαν, που το 2013 είχε κερδίσει τη Χρυσή Κάμερα στο φεστιβάλ των Κανών.
Και τα δυο πρόσωπα της ταινίας είναι πρόσωπα μοναχικά: από τη μια, ο Γουέι Λουνγκ, ένας νεαρός, κλεισμένος στον εαυτό του, μαθητής, κι από την άλλη, η καλόκαρδη Λινγκ, η καθηγήτρια, η οποία, εκτός από τον εργασιομανή, απόντα βασικά σύζυγο και τον ανάπηρο πεθερό που φροντίζει, υποβάλλεται σε μια επώδυνη θεραπεία γονιμότητας, στην προσπάθειας της να αποκτήσει παιδί, χωρίς να μπορεί να έχει μια δική της, ανεξάρτητη ζωή.
Ο Άντονι Τσεν καταγράφει με επιμονή τις καθημερινές λεπτομέρειες στη ζωή των βασικών του πρωταγωνιστών, χρησιμοποιώντας τη βροχή των μουσώνων για να τονίσει την ψυχολογική κατάσταση των δυο προσώπων του και γενικότερα την όλη καταθλιπτική, ζοφερή ατμόσφαιρα που κυριαρχεί στην ταινία, ιδιαίτερα στο πρώτο μέρος, που είναι και το καλύτερο – αντίθετα, το δεύτερο μέρος, με το ξαφνικό, αναπάντεχο φινάλε, μου φάνηκε κάπως παρατραβηγμένο. Στα συν της ταινίας η εξαιρετική ερμηνεία της Γιαν Γιαν Γέο στο ρόλο της καθηγήτριας.Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr