Μια 40χρονη καθηγήτρια κινεζικής γλώσσας σε σχολείο της Σινγκαπούρης που βλέπει τη ζωή της να βρίσκεται σε αδιέξοδο, τα φτιάχνει με ένα μαθητή της.
Εν μέσω μιας καταρρακτώδους βροχής γνωρίζουμε την Λινγκ. Μια γυναίκα που βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι της ζωής της καθώς τίποτα από όσα ονειρεύτηκε όσο ήταν νέα δεν έχει επαληθευτεί. Οι μαθητές της θεωρούν ξεπερασμένο το μάθημα της κι αδιάφορη την ίδια, η πολυπόθητη μητρότητα δεν της έχει ακόμη συμβεί, στο σπίτι της περνά τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο της φροντίζοντας τον άρρωστο πεθερό της και ο άντρας της έχει «φύγει» προ πολλού από τη σχέση τους προτιμώντας να περνά τις ώρες του με την ερωμένη του.
Όσο κι αν το συγκεκριμένο πλαίσιο ακούγεται – και είναι- θλιβερό, ο φακός του βραβευμένου με Χρυσή Κάμερα στο παρελθόν Άντονι Τσεν, δεν υποκύπτει ποτέ στον μελό εκβιασμό κατασκευάζοντας μια ανθρώπινη ιστορία με σοφία. Ακόμη διατηρεί ένα υπόγειο χιούμορ που κουμπώνει μια χαρά με την δραματική διάσταση του σεναρίου ενώ η τρυφερή και χαμηλότονη αφήγηση του επιτρέπει στο πρωταγωνιστικό ζευγάρι να ενισχύσει την μελαγχολία της ιστορίας. Το θέμα του φιλμ πάντως δεν είναι η «παράνομη» ερωτική σχέση. Μέσω της ιστορίας της Λινγκ και του νεαρού εραστή της, ο Τσεν μιλάει για την κρίση της μέσης ηλικίας, το ξύπνημα του έρωτα, την αγωνία της ενηλικίωσης και το σοκ της απόρριψης, τον συμβιβασμό της ζωής, τη μητρότητα, την ανάγκη ουσιαστικής επικοινωνίας, το απελευθερωτικό και αναζωογονητικό αέρα που φέρνει η αλλαγή των εποχών.
Μέσω κάποιων θαυμάσιων λυρικών ενσταντανέ- τι υπέροχη σεκάνς αυτή της βροχής λίγο πριν από το φινάλε!- ο Τσεν σπάει τα προβλέψιμα και εύκολα κλισέ επιλέγοντας την δύναμη της απλότητας και την χαρά της ζωής που φέρνει μια αχτίδα ήλιου.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα documentonews