Μετά τις ημι-αυτοβιογραφικές ταινίες του, «Η γλυκιά ζωή» και «Οκτώμιση», ο Φελίνι, στην πρώτη αυτή έγχρωμη ταινία, στρέφεται στη γυναίκα του και ηθοποιό, Τζουλιέτα Μασίνα για να της αφιερώσει την ταινία στο ανεπανάληπτο ταλέντο της, μέσα από το φανταστικό, εικαστικά συναρπαστικό, πορτρέτο μιας παντρεμένης γυναίκας που όταν ανακαλύπτει πως ο σύζυγος την απατά, την ρίχνει σε μια ζωή ονείρων και φαντασιώσεων, όπου, στην προσωπικότητα της απλοϊκής, μεσοαστής νοικοκυράς, αντιπαραθέτει την προκλητική, με φανταχτερά χρώματα και ρούχα, γειτόνισσας της (Σάντρα Μίλο).
Όπως και το «Οκτώμιση», υπάρχουν κι εδώ οι φανταχτερές παρελάσεις (παράδειγμα η σκηνή στην παραλία με την Ιουλιέτα να παρακολουθεί την απελευθερωμένη γειτόνισσα της να παρελαύνει με τους υπηρέτες και τους θαυμαστές) και οι βουτηγμένοι σε ένα φελινικό αισθησιασμό χώροι (το σαν μπορδέλο σπίτι της γειτόνισσας), με τον Φελίνι να εγκαταλείπει πλήρως το παλιό νεορεαλιστικό του στιλ για ένα στιλ όπου συνδυάζει με μαεστρία την πραγματικότητα με το σουρεαλισμό των φανταστικών, ονειρικών σκηνών του. Την εποχή της, η ταινία θεωρήθηκε από πολλούς σαν κατώτερη από το προηγούμενο έργο του σκηνοθέτη. Σήμερα, 55 χρόνια αργότερα, η ταινία απλά φαίνεται σαν η άλλη, το ίδιο συναρπαστική, πλευρά του «Οκτώμιση».
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr