Αυτή η ταινία που ίσως όχι τυχαία διανέμεται σήμερα λόγω της επικαιρότητας των βουλευτικών εκλογών στην Γαλλία, σηματοδοτεί την επιστροφή μετά από αρκετά χρόνια του σκηνοθετικού ντουέτου Ολιβιέ Νακάς και Ερίκ Τολεντανό, δημιουργών της πολυαγαπημένης σε όλο τον κόσμο ταινίας «Οι άθικτοι» (2011), της οποίας όμως την επιτυχία, δεν έχουν κατορθώσει ως τώρα να επαναλάβουν.
Μετά από μια «πιασάρικη» εισαγωγή στην οποία βλέπουμε σκηνές αρχείου με όλους τους προέδρους της Γαλλικής Δημοκρατίας, από το 1974 μέχρι τις μέρες μας να λένε κοιτάζοντας τον φακό ότι «η χρονιά που πέρασε ήταν δύσκολη» (ή αυτή που έρχεται προβλέπεται ότι θα είναι), οι σκηνοθέτες μπαίνουν στο ψητό εστιάζοντας στην περίπτωση δυο αντρών. στην ίδια περίπου ηλικία, οι οποίοι βρίσκονται σε οικονομικό αδιέξοδο. Ο ένας (Πιο Μαρμάι), υπάλληλος αεορδρομίου που χρωστά παντού και προσπαθεί να βγάλει χρήματα πουλώντας ακριβότερα προϊόντα που αποκτά, σώζει την ζωή του άλλου, που επίσης χρωστά παντού (Τζόναθαν Κόεν) και θέλει να αυτοκτονήσει.
Κάπως έτσι οι δύο σκηνοθέτες ενδίδουν και πάλι στην μανιέρα της δημιουργίας ενός ντουέτου ανδρών των οποίων η κοινή πορεία και κυρίως οι συγκρούσεις, τοποθετούνται «χαριτωμενα» τρόπο σε ένα δραματικό πλαίσιο «πολιτικού χαρακτήρα», με διαδηλώσεις στους δρόμους για θέματα όπως η κλιματική αλλαγή που έχει τραυματίσει ανεπανόρθωτα τον πλανήτη και η υπερ κατανάλωση (χαρακτηριστική η σκηνή του πανικού στην Black Friday). Σίγουρα μια πολιτική κωμωδία που ενδιαφέρεται να αφουγκραστεί καυτά ζητήματα της εποχής μας αλλά και μια κάπως αδύναμη σεναριακά ταινία που ορισμένες φορές σου δίνει την εντύπωση ότι προσπαθεί να βγάλει από την μύγα ξύγκι.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr