Επιτέλους μια ταινία αναφοράς στη δική μας εποχή, η οποία τιμά τον καταχρηστικό ορισμό του «νεο-νουάρ» χωρίς να είναι ρετρό (αν και άλλοι θα τη δουν απλώς σαν μαύρη κωμωδία). Με ένα έξυπνο σενάριο με γραμμική αφήγηση και με απλές “υπερβάσεις” αλλά χωρίς υπερβολές εκτελεσμένο, με πειστικούς χαρακτήρες, με λειτουργικά κλισέ, με μινιμαλιστικές ανατροπές υποδόρια χιουμοριστικές και κάποιες ενδιάμεσες σοφιστικέ πινελιές στους διαλόγους που σχολιάζουν τα όποια ζητήματα “ηθικής” προκύπτουν στην εξέλιξη της ιστορίας! Αυτό!
Σωτήρης Ζήκος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα cinephilia.gr