Ο διπλωμάτης Ματιέ (Gilles Lellouche) βρίσκεται με απόσπαση στη Σιβηρία, όταν θα πέσει θύμα πλεκτάνης αντιμέτωπος μιας κατασκευασμένης κατηγορίας της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Ασφαλείας της Ρωσίας. Χωρίς υποστήριξη από τη γαλλική κυβέρνηση βρίσκεται φυλακισμένος και απομονωμένος, με κατηγορίες του κώδικα 242 (σχετικά με παιδοφιλία και παιδική κακοποίηση), κάτι που δεν ισχύει. Για να γλιτώσει, πρέπει να αποδράσει.
Το πρώτο μέρος της ταινίας σε απορροφά. Μεθοδικά αποφεύγει τα κλισέ -ή τα χρησιμοποιεί προς όφελος της αφήγησης-. Αισθάνεσαι την αγάπη στον αμερικανοποιημένο γαλλικό κινηματογράφο [με σαφή αναφορά στη σκηνή που χορεύει με την κόρη του «Οι δεσποινίδες του Ροσφόρ»]. Βλέπεις παράλληλα και τη σύγκρουση της θεατρικής κουλτούρας Ρωσίας και Γαλλίας. Η τρίτη πράξη όμως σε «ξενερώνει», καθώς οι δύο πρώτες έχουν ανεβάσει τον πήχη των προσδοκιών. Στο τέλος λες ένα c’est la vie και επιστρέφεις σπίτι σου.
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ertnews.gr