ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΚΙ ΟΜΩΣ ΑΛΗΘΙΝΟ - Γιάννης Καντέα Παπαδόπουλος

Άλλη μία ξέφρενα σουρεαλιστική κωμωδία από ένα μετρ του είδους, ο οποίος εξαντλεί γρήγορα τις πλάκες.

Τα τελευταία είκοσι και κάτι χρόνια, ο Γάλλος Κουεντέν Ντιπιέ έχει φτιάξει μια φιλμογραφία βασισμένη σε εξωφρενικές κωμωδίες, οι οποίες, μεταξύ άλλων, έχουν ως πρωταγωνιστή ένα λάστιχο ("Rubber"), έναν βίαιο άντρα που έχει ψύχωση με το δερμάτινο μπουφάν του ("Le Daim") και ένα σκηνοθέτη ο οποίος πρέπει σε 48 ώρες να βρει την τέλεια κραυγή πόνου, αν θέλει να ξεκινήσει άμεσα η επόμενη παραγωγή του ("Réalité"). Αν και οι ταινίες του Ντεπιέ ξεχωρίζουν εκ προοιμίου λόγω της πλοκής τους, ο ίδιος παραμένει μέχρι σήμερα στη σφαίρα του cult και της μερικής arthouse αναγνώρισης. Είναι ενδεικτικό ότι τα ιστορικά "Cahiers du Cinema" ήταν ένα από τα ελάχιστα μέσα που εκθείασαν το ταλέντο του σκηνοθέτη σε ένα εκτενές αφιέρωμα πριν από μερικά χρόνια. Κάπου, λοιπόν, ανάμεσα στην ντανταϊστική απείθεια, το υπερρεαλιστικό χιούμορ και την κατάμαυρη υπαρξιακή ενδοσκόπηση, οι μεταμοντέρνες κωμωδίες του Ντιπιέ συνδυάζουν τη φαρσική πλάκα με πραγματικά ξεχωριστή κινηματογραφική έμπνευση.

Ως ένα βαθμό, το ταιριαστά τιτλοφορημένο "Απίστευτο κι όμως Αληθινό" δεν αποτελεί εξαίρεση. Η υπόθεση αφορά ένα παντρεμένο ζευγάρι μεσηλίκων που αγοράζει σπίτι σε ένα ήσυχο προάστιο. Κατά τη μετακόμιση, όμως, ανακαλύπτει ότι στο υπόγειο υπάρχει ένα πέρασμα σε παράλληλη διάσταση. Όποιος βρίσκεται εκεί μεταφέρεται στο μέλλον, και συγκεκριμένα δώδεκα ώρες μπροστά, αλλά γίνεται νεότερος κατά τρεις ημέρες. Οι δυο τους αρχικά ενθουσιάζονται με τις δυνατότητες που ξεδιπλώνονται μπροστά τους, ωστόσο σύντομα μαθαίνουν ποιο είναι το οδυνηρό κόστος κάθε "ταξιδιού στο χρόνο".

Τα προτερήματα και οι αδυναμίες του Ντιπιέ συνυπάρχουν σε ένα φιλμ, το οποίο, έπειτα από μια ξεκαρδιστική πρώτη πράξη, δεν καταφέρνει να ανταποκριθεί στις προσδοκίες που δημιουργεί για τον εαυτό του. Ως είθισται στο σινεμά του Γάλλου, το weird χιούμορ πηγάζει από τις απρόβλεπτες αντιδράσεις των ηρώων του, καθώς βρίσκουν τους εαυτούς τους σε παράλογες καταστάσεις, την ίδια στιγμή που παραδίδονται αμαχητί στα πάθη και τα άγχη τους. Εν προκειμένω, στο επίκεντρο βρίσκονται ο φόβος του θανάτου και η εμμονή για τη διατήρηση της νεότητας, που φτάνει στα όρια της παραφροσύνης. Ο Γάλλος προσεγγίζει τα θέματά του με απολαυστικά κραυγαλέο χιούμορ –ένας χαρακτήρας, για παράδειγμα, κάνει εμφύτευση ηλεκτρονικού πέους!– για την αποφυγή στυτικής δυσλειτουργίας, αλλά αφήνει τη δουλειά στη μέση. Αφενός τα αστεία, χωρίς να είναι όλα πετυχημένα, εξαντλούν γρήγορα την αυθεντικότητά τους, αφετέρου υπάρχουν άκρως ενδιαφέρουσες πτυχές του σεναρίου, οι οποίες μένουν παντελώς ανεξερεύνητες, όπως το κομμάτι των διαφορετικών χωροχρόνων που συνυπάρχουν. Στο τέλος της ημέρας, πάντως, καλύτερα μια κωμωδία που δεν φοβάται να αποθεώσει την παραξενιά της, παρά ακόμα μία ταινία που προτιμά να παίξει εκ του ασφαλούς.