«Μπορείς να κάνεις τα πάντα με τα χέρια σου» γράφει ο Αλεξάντερ Γκριν στο μυθιστόρημά του, «Τα πορφυρά πανιά», πάνω στο οποίο στηρίζεται η ομότιτλη, δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Πιέτρο Μαρτσέλο. Η φράση βρίσκεται στην εισαγωγή της ταινίας και αυτό ακριβώς ξέρει να κάνει και κάνει καλά ο Ραφαέλ (Ραφαέλ Τιερί), κεντρικός ήρωας της ιστορίας, βετερανος του Α Παγκοσμίου Πολέμου, ξυλουργός και πολύ καλος τεχνίτης.
Η ζωή του μετά την επιστροφή θα είναι μια ζωή χωρίς πολλά λόγια αλλά με πολύ θάρρος, αφοσίωση και με τον τρόπο της, αγάπη προς το δεύτερο βασικό πρόσωπο της ταινίας, την κόρη του την Ζιλιέτ (Ζιλιέτ Ζουάν) που θα ενηλικιωθεί και θα ωριμάσει στο πλευρό του. Επίσης διακεκριμμένη σο φεστιβάλ των Καννών όπου άνοιξε το 15ήμερο των Σκηνοθετών, η ταινία σε κερδίζει χάρη κυρίως στην κινηματογραφική ματιά (και γραφή) του Πιέτρο Μαρτσέλο που μας είχε εντυπωσιάσει με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του «Μάρτιν Ιντεν» (μια ελεύθερη μεταφορά του μυθιστορήματος του Τζακ Λόντον).
Με την συνδρομή της «ρετρό» φωτογραφίας του Μάρκο Γκρατσαπιένα καθώς και με την μουσική του Γκάμπριελ Γιάρεντ, ο Μαρτσέλο έφτιαξε ένα πολύ χορταστικό φιλμ εποχής, γεμάτο χυμώδεις χαρακτήρες (και στους συμπληρωματικούς ρόλους των Λουί Γκαρέλ και Νοεμί Λοβσκί), γοητευτικές εικόνες της γαλλικής επαρχίας και φύσης (που παίζει καθοριστικό ρόλο στην αισθητική της ταινίας) και μια ιστορία ειπωμένη λες και ο Μαρτσέλο έχει κυριολεκτικά ρουφήξει τις λέξεις και τα συναισθήματα των σελίδων του μυθιστορήματος του Γκριν.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr